İsa’yı Çarmıha Germek Üzere Görevlendirilmiş Roma Askerlerinin Tanıklığı

“Ama İsa yüksek sesle bağırarak son nefesini verdi. O anda tapınaktaki perde yukarıdan aşağıya yırtılarak ikiye bölündü. İsa'nın karşısında duran yüzbaşı, O'nun bu şekilde son nefesini verdiğini görünce, "Bu adam gerçekten Tanrı'nın Oğlu'ydu" dedi.” (Markos 15:37-39, İncil)

“İsa'yı bekleyen yüzbaşı ve beraberindeki askerler, depremi ve öbür olayları görünce dehşete kapıldılar, "Bu gerçekten Tanrı'nın Oğlu'ydu!" dediler.” (Matta 27:54, İncil)

İsa’nın çarmıhtaki davranışları ve ölümü sırasında gerçekleşen doğal çalkalanmalar, bu güçlü askeri adamları İsa’nın Tanrı’nın Oğlu olması iddiasının gerçek olduğuna ikna etmişti. Bu ikrarları küçümsemek için bir neden yoktur. Bunlar, ölümü sırasında cennetin onu nasıl onurlandırdığına tanık olmuşlardı. Bu askerlerden bazıları, İsa’nın gömüldüğü mezarı korumak üzere atanmış olan askerler arasından olabilir. Çünkü İsa üçüncü gün ölümden dirileceğini söylemişti.

“Şabat Günü'nü izleyen haftanın ilk günü [Pazar günü] tan yeri ağarırken, Mecdelli Meryem ile öbür Meryem mezarı görmeye gittiler. Ansızın büyük bir deprem oldu. Rab'bin bir meleği gökten indi ve mezara gidip taşı bir yana yuvarlayarak üzerine oturdu. Görünüşü şimşek gibi, giysileri ise kar gibi bembeyazdı. Nöbetçiler korkudan titremeye başladılar, sonra ölü gibi yere yıkıldılar. Melek kadınlara şöyle seslendi: "Korkmayın! Çarmıha gerilen İsa'yı aradığınızı biliyorum. O burada yok; söylemiş olduğu gibi dirildi. Gelin, O'nun yattığı yeri görün.” (Matta 29:1-6, İncil)

İsa yaptığı her şeyi, bedende görünen Tanrı olarak yaptı. Sonsuz Tanrı Oğlu’ydu ve hala öyledir. İsa’nın doğalarının ayrılması söz konusu olamaz. İki doğanın birliği, birbirlerinden bağımsız olarak işlemedikleri anlamına gelir. “İsa, bazı zamanlar tanrılığını ve başka zamanlar da insanlığını etkin hale getirmedi. Tüm eylemleri her zaman ilahi ve insaniydi.” (5) İsa bölünmez bir varlıktır. Tek kişiliği vardır, çok kişilikli değildir. İlahi doğası veya insani doğası için söylenebilecekler, kişi olarak tüm varlığı için de söylenebilir. Gordon Lewis bunu şöyle açıkladı:

“Doğaları birleştiren, her ikisinin de, bir gerçek kişi tarafından doğrulanabilir olmasıdır. İki doğa sadece işlevsel bir uyum içinde işlemedikleri gibi, sadece birbirleriyle metafiziksel bir şekilde iletişim içinde de değiller. İlahi doğa, tüm imanlılar için geçerli olduğu gibi sadece Ruh’un mesken kurmasından da ibaret değildir. Tanrı Oğlu kişisi olarak insan doğası da bir şey kaybetmiş değildir. Tanrı- insanda, iki dizi özelliğin karışıklığını değil, iki ayrı doğa bileşiğini görüyoruz.” (6)

İsa’nın iki doğasının metafizik birliği, ikisi arasında bir fark göremeyeceğimiz anlamına gelmiyor, sadece ikisi arasında bir ayrım yapamayacağımız anlamına geliyor. Çünkü birlikte, her doğa tam olarak korunur. Her bir doğa, üçüncü bir madde oluşturmak üzere karışmış değildir. İsa’nın tanrılığı ve insanlığı arasındaki farkı hala görebiliriz. Öte yandan, ikisini birbirinden ayıramayız. İsa’nın insan olduğu veya Tanrı olduğu için bazı şeyleri yaptığını anlayabiliriz ama bu şeyleri sadece o doğasında yaptığını söyleyemeyiz. Bunu söylersek, iki doğasının metafiziksel birliğini yok etmiş oluruz. Bunu yapmak, İsa Mesih kişisinin birliğini bozmak olur.

Mesih’in iki doğasını ayırt edebilmemiz fakat ayıramamamız, Elçi Pavlus’un içsel ve dışsal varlığımızı ayırt etmesine benzetilebilir. Dedi ki, “Bu nedenle cesaretimizi yitirmeyiz. Her ne kadar dış varlığımız harap oluyorsa da, iç varlığımız günden güne yenileniyor.” (2.Korintliler 4:16, İncil)

Pavlus, insanın birbirinden ayrı iki parçasından söz ediyor. O kadar farklılar ki, biri harap olduğunda diğeri yenileniyor. Biri zayıflarken, diğeri kuvvetleniyor. Biri yaşlanıp çürürken, diğeri canlanıyor. Tabii ki, can, keskinliği ve kuvveti için bedene bağımlı değildir. Beden çalışmaya son verdiğinde olduğu gibi, bedenden ayrı olarak bile var olabilir. Bedenlerimiz muazzam olsalar da, yine de çürüyüp ölmeleri gerekiyor. Sürekli hareketin yıpratması nedeniyle, sonunda mezara düşüyorlar. Oysa, içsel varlığımız, canımız, içimizdeki çürümeyen, ölümsüz parçadır. Mesih’in iki doğasını fark edip, nasıl birbirinden ayıramıyorsak, canlarımızı da bedenlerimizden ayıramayız. Tanrı bu ayrımı yapabilir ve yapar. Ama insan yapamaz.

Ruhla- insan ve beden-insan arasında bir fark olduğunu bildiğimiz halde, bu farkın aslında iki kişi olduğumuzu öğretme amacı hiçbir zaman olmamıştır. Benzer şekilde, İsa Mesih’in belirli etkinliklerini ve sözlerini, doğalarından birine atfedebiliriz. Söyleyemeyeceğimiz şey ise, bunun, doğalardan birini dışlayarak diğer doğada olduğudur. Peki neden? Çünkü İsa’nın bir ve tek birleşik kişi olduğu bir gerçektir. Yaptığı her şeyi, insanlıkla bir olan Tanrı olarak yapar.

İsa Tanrı mı? Dört Olağanüstü Ayet başlıklı yazımızda, İsa’nın yaratılıştan önce var olması ve tanrılığına ilişkin Kutsal Kitap’taki birçok ayete baktık. İsa yaratılıştan önce var olduğunu, Baba’yla bir olduğunu ve böylece tanrılığını ileri sürdü. Bunu sık sık yaptı ve bu kaynakları inceledik. İddialarının bir kısmı açık, bir kısmı ise üstü kapalı iddialardı.

Aynı şekilde, o yazıda İsa’nın insanlığını resmeden ayetleri okudunuz. İsa’nın kendi sözleri ve eylemleri kendisini nasıl anladığını açıkça göstermektedir. Gerçek insanlığının farkındaydı. Öte yandan, insanlığı, günahsız olması açısından diğer insanlardan farklıydı, hayatı boyunca, haftanın yedi günü 24 saat boyunca böyleydi. Günahsızlığı bakireden doğmuş olmasından kaynaklanıyordu.