İsa İbrahim ve Davut soyundandı.

“Kutsal Yazı'da, 'Mesih, Davut'un soyundan, Davut'un yaşadığı Beytlehem Kenti'nden gelecek' denmemiş midir?” (Yuhanna 7:42, İncil)

“Tanrı, onu tahttan indirdikten sonra onlara kral olarak Davut'u başa geçirdi. Onunla ilgili şu tanıklıkta bulundu: 'İşay oğlu Davut'u gönlüme uygun bir adam olarak gördüm, o her istediğimi yapar.' Tanrı, verdiği sözü tutarak bu adamın soyundan İsrail'e bir Kurtarıcı, İsa'yı gönderdi.” (Elçilerin İşleri 13:22-23, İncil)

“Tanrı, Oğlu Rabbimiz İsa Mesih'le ilgili bu Müjde'yi peygamberleri aracılığıyla Kutsal Yazılar'da önceden vaat etti. Rabbimiz İsa Mesih beden açısından Davut'un soyundandır; kutsallık ruhu açısından ise ölümden dirilmekle Tanrı'nın Oğlu olduğu kudretle ilan edildi.” (Romalılar 1:2-4, İncil)

“Bu çocuklar etten ve kandan oldukları için İsa, ölüm gücüne sahip olanı, yani İblis'i, ölüm aracılığıyla etkisiz kılmak üzere onlarla aynı insan yapısını aldı. Bunu, ölüm korkusu yüzünden yaşamları boyunca köle olanların hepsini özgür kılmak için yaptı. Kuşkusuz O, meleklere değil, İbrahim'in soyundan olanlara yardım ediyor.” (İbraniler 2:14-16, İncil)

İsa İbrahim ve Davut’un soyundan olduğu için, gerekli olduğu için insan DNA’sı, genleri ve kromozomları aldı. İsa’nın genetik yapısı İbrahim, İshak ve Yakup’yan geldiği için İsa sadece insan değil, aynı zamanda bir Yahudi’ydi. Neden? Çünkü annesi ve onun soyu Yahudi’ydi. İsa, Yahudi bir kadından, Yahudi ulusunda, Yahudi gelenekleri, alışkanlıkları ve kültürü içinde doğdu. İsa Yahudi’ydi. Yahudiler nasıl görünüp davranıyorlarsa, O da öyle görünüyor ve davranıyordu. Halk danslarına katılı, köydeki diğer oğlanlarla oynar ve sosyal etkinliklere katılırdı. “Üçüncü gün Celile'nin Kana Köyü'nde bir düğün vardı. İsa'nın annesi de oradaydı. İsa'yla öğrencileri de düğüne çağrılmışlardı.” (Yuhanna 2:1-2, İncil)

İsa’nın amaçlandığı gibi insan olmasına izin vermeli miyiz? Tabii ki, dünyamızın çamuruna girmesine izin vermeliyiz. Çünkü ancak buraya gelirse bizleri buradan çıkartabilir. Kurtarıcımız olmak için cennetti bırakmaya hazır mıydı? Hazırdı ve bugün sizin için sözleri şöyle:

“Sizden biri olacak kadar çok sevdim sizi.”

“Tanrı'yı biz sevmiş değildik, ama O bizi sevdi ve Oğlu'nu günahlarımızı bağışlatan kurban olarak dünyaya gönderdi. İşte sevgi budur.” (1. Yuhanna 4:10, İncil). “Biz seviyoruz, çünkü önce O bizi sevdi.” (1. Yuhanna 4:19, İncil). “Hiç kimsede, insanın, dostları uğruna canını vermesinden daha büyük bir sevgi yoktur.” (Yuhanna 15:13, İncil)

Kendisine gebe kalınması mucizevi olduğu halde İsa diğer insanlar gibi doğmuştur. Herhangi bir insan gibi fiziksel, düşünsel, sosyal ve ruhsal olarak gelişti. “Yusuf'la Meryem, Rab'bin Yasası'nda öngörülen her şeyi yerine getirdikten sonra Celile'ye, kendi kentleri Nasıra'ya döndüler. Çocuk büyüyor, güçleniyor ve bilgelikte yetkinleşiyordu. Tanrı'nın lütfu O'nun üzerindeydi.” (Luka 2:39-40, İncil)

Bunu neden söylüyorum? İsa’nın Meryem’in rahminden çıkıp, Meryem’e bakıp sonra da, ‘Merhaba anne, ben Tanrı’yım!’ dediğini düşünmek mümkün. Sonra da göbek bağını kesip, yollara düşüp Müjde’yi duyurmaya başladı. Bu doğru değil. Kutsal Yazılar’ı anladığım kadarıyla, İsa, doğduğunda Tanrı’nın bedenen görüntüsü olduğunu bilmiyordu. İnsan aklı henüz bunu bilmiyor veya anlamıyordu. Bunu gelecekte bir noktada anladı. Bunun ne zaman ve nasıl olduğu Kutsal Kitap’ta açıklanmıyor. Bizim bildiğimiz, İsa’nın gerçek kimliğini en azından on iki yaşındayken bildiğidir. “İsa'nın annesi babası her yıl Fısıh Bayramı'nda Yeruşalim'e giderlerdi. İsa on iki yaşına gelince, bayram geleneğine uyarak yine gittiler.” (Luka 2:41-42). İsa o zaman anne babasına cennetten geldiğini hatırlattı. Dünyasal babasından daha ‘üstün’ bir Babası vardı. Daha hayatının başlarında onlara, gerçekleştirmek üzere geldiği işleri yapmasının uygun olacağını hatırlattı. Gerçekten de, bu olaydan on sekiz sene sonrasına kadar halk arasında iyileştirme ve öğretme hizmetine başlamadı fakat yine de, Tanrı’nın işleri onun işleriydi. Çocukken bile, gerçekleştirmek üzere cennetten geldiği işleri yapması uygundu.

İsa anne babasıyla Yeruşalim’e gitmişti. Kutlamalar bittikten sonra hepsi birlikte eve doğru yola çıktılar. Ya da, Yusuf ve Meryem öyle düşünüyorlardı. Görünüşe göre anne babası, hepsi aynı yöne doğru gitmekte olan insan kalabalığı arasında olduğunu sanıyorlardı. Belki de yetişkinlerle birlikte olmak yerine, çocuklarla bir arada yürümeyi tercih ettiğini düşündüler.

“Bayramdan sonra eve dönerlerken küçük İsa Yeruşalim'de kaldı. Bunu farketmeyen annesiyle babası, çocuğun yol arkadaşlarıyla birlikte olduğunu sanarak bir günlük yol gittiler. Sonra O'nu akrabalar ve dostlar arasında aramaya başladılar. Bulamayınca O'nu araya araya Yeruşalim'e döndüler. Üç gün sonra O'nu tapınakta buldular. Din öğretmenleri arasında oturmuş, onları dinliyor, sorular soruyordu. O'nu dinleyen herkes, zekâsına ve verdiği yanıtlara hayran kalıyordu. Annesiyle babası O'nu görünce şaşırdılar. Annesi, "Çocuğum, bize bunu niçin yaptın? Bak, babanla ben büyük kaygı içinde seni arayıp durduk" dedi.” (Luka 2:43-48)

İsa şöyle cevap verdi, “O da onlara, "Beni niçin arayıp durdunuz?" dedi. "Babam'ın evinde bulunmam gerektiğini bilmiyor muydunuz?" (Luka 2:49)