İncil’deki kilise hakkında okuduğumuzda fark ettiğimiz diğer bir şey de, ihtiyarlardan hiçbir yerde ‘rahip’ diye söz edilmemesidir. Katolik Kilise, Grekçe presbyteroi (tam anlamı; ihtiyarlar) kelimesini rahip diye çevirdiğinde Kutsal Kitap’ın orijinal Grekçe metninden uzaklaşıyor. İncil’in yazarları, kilise görevlilerini tarif etmek için rahipler için Grekçe’de kullanılan hiereus kelimesini kullanmamışlardır. Gerçek şu ki, Yeni Antlaşma kilisesi doğa olarak Roma doğasına sahip değildi. Günümüzde Roma’nın Hıristiyanlık adını verdiği şeye benzemiyordu. Günümüzde sözde Hıristiyan liderlerin isimlerinin yanında yer alan kilise ünvanları, İncil’de yoktur ve bunlar elçileri ve ilk imanlıları dehşete düşürürlerdi.

Katolik Kilisesi’nin kendisini yönetenler hakkındaki öğretişleri ne kadar yanlış? İncil, kilisedeki ruhsal önderlerin nitelikleri hakkında ayrıntılı talimalar veriyor. Daha önce anlattığım gibi ihtiyarların evli olması gerekir! Katolik Kilise ne öğretiyor? Tam tersini öğretiyor! Rahiplerin evlenmesini yasaklıyor! “İhtiyar seçilecek kişi eleştirilecek yönü olmayan, tek karılı biri olsun. Çocukları imanlı olmalı, sefahatle suçlanan ya da asi çocuklar olmamalı. Gözetmen, Tanrı evinin kahyası olduğuna göre, eleştirilecek yönü olmamalı. Dikbaşlı, tez öfkelenen, şarap düşkünü, zorba, haksız kazanç peşinde koşan biri olmamalı. Tersine, konuksever, iyiliksever, sağduyulu, adil, pak, kendini denetleyebilen biri olmalı. Hem başkalarını sağlam öğretiyle yüreklendirmek, hem de karşı çıkanları ikna edebilmek için imanlılara öğretilen güvenilir söze sımsıkı sarılmalı.” (Titus 1:6-9)  

Rahiplerin bekarlık yeminlerinin Tanrı’ya olan bağlılıklarını ifade ettiğini düşünenler yeniden düşünsünler. Bu uygulama, Kutsal Yazılar’da kendileri için Tanrı’nın iradesini göz ardı etmelerinin örneğidir sadece. Gerçek şu ki, elçiler tarafından kurulan kiliseler tüm zamanların ve yerlerin kiliselerinin geçerli örnekleri olmaya devam etmektedir. Buna Roma da dahildir.

KUTSAL KİMDİR? Kutsal Kitap İsa’nın kendileri adına sunduğu kurbana güvenen herkesin ‘kutsal’ olduğunu ilan eder. Grekçe kutsal için kullanılan kelime hagios’tur. ‘Ayrılanlar’ veya ‘kutsal olanlar’ anlamındadır. İsa’ya gerçekten iman edenler günah’ın sonuçlarından özgür kılınmış ve Rab’be ayrılmıştır -hem şimdi hem de sonsuzluk için. Gerçek imanlılar kişisel erdemleri sayesinde değil, konumları gereği kutsaldır. Kendilerinin yaptığı bir şeyden ötürü değil, Tanrı’nın kendileri adına İsa aracılığıyla gerçekleştirdiği iş sayesinde kutsal kılınmışlardır. Günahlarımız ancak İsa’nın erdemleri sayesinde bağışlanır, O’nun sayesinde aklandık, doğru sayıldık ve cennete gitmek üzere belirlendik.

“Ama siz Tanrı sayesinde Mesih İsa'dasınız. O bizim için tanrısal bilgelik, doğruluk, kutsallık ve kurtuluş oldu.” (1.Korintliler 1:30)

Tanrı insanı iki biçimde görür. Ya cehenneme gidecek kayıp günahkarlarız veya cennete gidecek kurtarılmış kutsallarız. Günahkarlar kurtuluş için Mesih’e güvendiklerinde kutsal olurlar. O anda Tanrı artık onları günahkar benliklerinde değil, Mesih’te görür. Kutsallar mükemmel midir? Konum olarak evet. Tanrı için ayrılmışlardır ve bu sonsuza dek geçerlidir. Pratik açıdan düşünecek olursak, hayır. Eksikleri vardır ve her gün neden bir Kurtarıcı’ya ihtiyaçları olduğunu gösterirler. Kutsallar tüm dünyadaki gerçek kiliselerde bulunabilirler.

Katolik Kilisesi’nin öğrettiklerinin aksine, kutsallar, kendilerine dua edebileceğimiz cennette bulunan özel bir sınıfa ait ölmüş kişiler değildir. Bu dizinin birinci kısmından bu garip öğretiş hakkında daha fazla bilgi alabilirsiniz. Sözünü ettiğim yazının adı, Katoliklik gerçek Hıristiyanlık’ı temsil ediyor mu? Bunu size kim söyledi?

YA ‘KUTSAL’ NESNELER? Katolik Kilisesi’nin öğretiş yetkisi episkoposlardadır ve buna, Latince efendi kelimesinin karşılığı olan kelimeden gelen Magisterium denir. Kilise’nin episkoposları, vahyin gerçek anlamını değerlendirme ve yetkiyle öğretme hakkına sahiptir. Papa Episkoposların başıdır.

Öğretme yetkisini bir grup adama bırakmanın ve yorumlarını otantik ve yanılmaz olarak saymanın sonucu nedir? Bunun yanıtını bulmak için Katolik Kilisesi’nin, Katolik inanç ve uygulamalarına meydan okuyan Kutsal Yazılar’ı nasıl değerlendirdiğine bakmak gerekir. Örneğin, On Buyruktan birini ele alalım:

“Kendine yukarıda gökyüzünde, aşağıda yeryüzünde ya da yer altındaki sularda yaşayan herhangi bir canlıya benzer put yapmayacaksın. Putların önünde eğilmeyecek, onlara tapmayacaksın.” (Mısır’dan Çıkış 20:4, Eski Antlaşma)

Tanrı’nın buyruğu, dini kullanım için resim yapmayı yasaklar. Bu tip nesnelere tapınmayı da yasaklar. İbranice’de, ‘tapınmak’ sözüyle çevirdiğimiz söz aslında eğilmek anlamındadır. Bu buyruk nedeniyle hem Yahudiler hem de Katolik olmayan Hıristiyanların çoğunluğu imanlarının uygulamasında bu gibi kutsal nesnelerin kullanımından kaçınırlar.  

Roma Katolik Kilisesi Tanrı’nın bu buyruğunu kendine göre yorumluyor. Heykellerin kullanımına ilişkin Katolik Kilisesi Katekizmi 2129-2132 paragraflarında şöyle deniyor. (Katolik Kilisesi Katekizmi, Katolik Kilisesi’nin inanç ve uygulamaları konusunda resmi yayınıdır.) 

“…resimleri yapmak ve onurlandırmak…bu ayetle sadece yasak olmamakla kalmamaktadır. Her zaman kutsal bir uygulama ve en kesin minnettarlık gösterisi olmuştur. Bu pozisyon, Elçisel dönemin heykelleriyle, Kilisenin Genel Konsülleri ve kutsallık ve öğretiş konularında önemli Babalar arasında birçoklarının yazdıklarıyla da doğrulanır…” (John A. McHugh, O.P. ve Charles J Callan, O.P. çevirmenler, Roman Catholicism: The Catechism of the Council of Trent, Tan Books ve Publishers, 1982, s. 375.)