Müjdeyi duyan kişiler ilk önce bu sözü kabul ediyorlar. En azından kişi sözleri aklında tutuyor. Biz de ilk önce Müjdeyi duyduğumuzda bu sözleri aklımızda tutuyoruz. Bazı gerçekleri hatırlıyoruz. Rab'bin sözü yüreğimize ekilmiş oluyor. Bu onu tanımanın ilk adımıdır.

* * * * *

Müjdeyi duyabiliriz, aklımızda da tutabiliriz ama bu sözleri yüreğimize almayabiliriz. Yüreğimize almak demek bu sözü anlamak, duygularımızla, bütün canımızla onları kabul etmek anlamına gelir. Yani ekilen tohum beslenmeli, bakılmalı ve büyütülmelidir.

* * * * *

Bir kişi Müjdeyi duyabilir ama anlamayabilir. Bu sözleri bazen sadece güzel olduğu için dinleyen kişiler olabilir. Ancak bu sözler sadece güzel, ahlaklı ya da felsefi değildir. Bu sözler yaşam sözleridir onu anlamak gereklidir. Bir sözün yaşamı değiştirmesi o yaşamın o söze göre düzenlenmesi gerekir. Onun ilkelerine, buyruklarına uygun bir yaşam sunulmalıdır.

* * * * *

Kötü olan yani Şeytan kişiden bu sözü alıp götürür. Kişi anlamadığı bu söze zaten tam anlamıyla güvenmiyordur. Şeytanda gelip bu sözlerle ilgili yalanlar söyleyerek bu söze olan güveni sarsmak ister. Kişinin yüreğine girmeyen bu sözleri Şeytan'ın yalanları aracılığıyla bırakması kolay olacaktır. Çünkü bu yalanlar insanın benliğine çekici gelen vaatleride içerir. Aynı zamanda gerçeğe yakın gibi görünür ve yalan olduğunu anlamak için bir rehbere yani Tanrı Sözü'ne ihtiyaç duyarız.

* * * * *

Bir kişi sözü duyabilir kısmen anlayabilir. Aklında mantıklı açıklamalar getirebilir. Ama "kök salamaz." Kök salmak bu duyduğu söze sadece aklıyla değil yüreği ve canıyla güvenmek, iman etmektir. Tam olarak sözü imanla pekiştirip yüreğinde büyütmektir. Ancak kök salmayan bir çiçek nasıl çabuçak solar yerinden sökülürse bu söz de bir süre kişinin yüreğinde kalacak ama sonra solup gidecektir. İlk adım atılmıştır ama yolun uzunluğu içinde o mücadele yitip gider.

* * * * *

Bir kişi müjdeyi duyabilir, bir süre bu sözde gidebilir ama bir süre sonra bazı kaygılar ortaya çıkabilir. İman ettiğimizde bazen işimizi kaybedebiliriz, komşularımız bizimle konuşmayabilir, ünümüz, kariyerimiz zarar görebilir. Bu şekilde, eğer bunlardan korkarsak çabucak imandan uzaklaşabiliriz. Buna göre tam anlamıyla iman etmemişiz demektir. Bizim kaygılarımız müjdenin ürün vermesini engeller.

* * * * *

Bu çağın ilahı.

İnsanları etkileyebilir, bu dünyanın güzelliğiyle onları kör edebilir. Vaatleri çekici ve sözleri ruhu okşayıcıdır. Sizi kendinizle ve dünyayla ilgili gerçek konusunda yanıştır, çekici bir yol sunar. Yalan olsa bile!

* * * * *

Ayartıcıdır.

* * * * *

İnsanları doğru yoldan ayırmaya çalışandır. Birçok yolla insanları ayartıp Tanrı'dan uzaklaştırmak ister. Tanrı'yla olan barışınızı bozmak onun nihai amacıdır.

* * * * *

Yalancı ve yalanın babası.

* * * * *

Şeytan yalancıdır. Gerçekle bir işi yoktur. Gerçeği saptırır. Bu ünvanları bizi de ilgilendiriyor çünkü bizi de yalanlarla kandırmaya çalışmaktadır. Bu konuda ayık ve uyanık durmamız gereklidir.

* * * * *

Şeytan insanları hastalıklar yoluyla tutsak alabilir. İnsanları birçok şeyle meşgul etmek ve bıktırıp Tanrı'dan ayırmak için hastalıkları kullanabilir. Bu yolla Tanrı'ya isyanı teşvik eder.

* * * * *

Kutsal Kitap'ı okumaya başladınız, değil mi? Kutsal Kitap’ın sayfalarında İblis, insanı aldatmaya ve Tanrı Sözü’nü çarpıtmaya çalışan saldırgan bir düşman olarak resmedilir. “Ayık ve uyanık olun. Düşmanınız İblis kükreyen aslan gibi yutacak birini arayarak dolaşıyor.” (1. Petrus 5:8). Bu ilk olarak Aden Bahçesi’nde gerçekleşti. İblis acımasız tuzaklarında sık sık başkalarını da kullanır fakat insanlık tarihinde ilk göründüğü sırada onu tek başına görüyoruz. Havva’yla yalnız. Ne yapıyor? Havva’nın aklını ve yüreğini kuşkuyla dolduruyor. Tanrı’nın söylediklerine meydan okuyor. Adem için Havva’yı yaratmadan önce ve günahsız Adem, günahsız Tanrı’yla mutluluk dolu bir paydaşlık yaşarken Tanrı’nın şöyle dediğini duyuyoruz:

“Ona, ‘Bahçede istediğin ağacın meyvesini yiyebilirsin’ diye buyurdu, ama iyiyle kötüyü bilme ağacından yeme. Çünkü ondan yediğin gün kesinlikle ölürsün.’” (Yaratılış 2:16-17)

Peki, İblis Havva’ya ne dedi? “Tanrı gerçekten, 'Bahçedeki ağaçların hiçbirinin meyvesini yemeyin' dedi mi?” diye sordu.” (Yaratılış 3:1). Tanrı aslında bunu söylemedi! Senin düşündüğünü kast etmedi! Tanrı’yı dinlemene gerek yok! Bu süreç içinde Adem ve Havva, bencil, ben-merkezci ve kendi iradesini gerçekleştirmek isteyen kişiler oldular. Bunun sonucunda insan itaatsizlik etti, günah işledi ve masumiyetini kaybetti. Yine de, bütün suçu onlara atmayalım. Onlar ne yaptıysa, siz de ben de bunu tekrar tekrar yaptık. Onların yaptıklarını, ben sizden daha fazla yapmış olabilirim. Siz de, ben de masumiyetimizi çok uzun bir süre önce kaybettik.

Doğal olarak Tanrı’nın iradesini bilmesek de ve yoksunluğumuzdan ötürü Tanrı’nın iradesine yönelme eğiliminde olmasak da, çevremizde izleyebileceğimiz ilahi bir plan olduğuna bizleri ikna etmeye çalışan pek çok kişi vardır. Doğruyu mu söylüyorlar, yoksa sadece kulağa hoş geleni mi? Aslında ihtiyacımız olan, iyi ve kötü ve doğru gibi görünenle, aslında doğru olan arasında ayrım yapmak için ilahi rehberliktir. İlahi vahye dayanan ilahi rehberliğe ihtiyaç duyarız. Tanrı’nın bizler için Kutsal Kitap’ta açıklanan iradesini anlamamız gerekir.

Kutsal Kitap’ı okuduysanız İblis’in günümüzde dünyada işlerinin büyük bir kısmının dinle ilgili veya ruhsal alanda olduğunu görürsünüz. Birincil amacı, can ve Tanrı arasına girmek ve insanın yüreğini Yaratıcısına yabancılaştırmaktır. Öyle bir şekilde çalışıyor ki, Tanrı’ya değil, kendimize güvenmemizi sağlıyor. İblis, En Yüce Olan Tanrı’nın yerini zorla ele geçirmeye çalışıyor. Bu amaçla, kendi yalanlarını, ilahi gerçeğin yerine koymak için ateşli bir şekilde uğraş veriyor.

Aden Bahçesi’yle ilgili okuduğumuz ayetleri hatırlarsanız İblis’in taktiğinin ne olduğunu bilirsiniz. ‘Tanrı bunu gerçekten söyledi mi?’ Kutsal Kitap’ın ilahi esinini inkar etmek ve kesin yetkisini bir kenara bırakma girişimi sadece bu eski sorunun, ‘Tanrı gerçekten söyledi mi?’ sorusunun tekrarından başka bir şey değildir. Üzücü olan insanların yaşayan Tanrı’nın sözlerine inanmayı reddederken, İblis’in yalanlarını kabul edecek kadar inanmaya hazır olmasıdır. Başlangıçta böyleydi. O zamandan beri de böyledir.

Hıristiyanlık sadece Tanrı’nın gerçekten söyledikleri üzerine bina edilmiştir. Yani, Hıristiyan inancı Kutsal Kitap’a dayanır. Şeytan'ın amacı ise, insanı aldatmak ve Tanrı Sözü’nü çarpıtmaktır. Kutsal Kitap'ta saldırgan bir düşman olarak resmedilir.

Şeytan imanlıları Rab'bin yolundan ayırmak için elinden gelen her şeyi yapacaktır. Bir aslan gibi avını arar, tuzaklar kurar, kendine çekmeye çalışır. Acılarla insanları kandırmaya çalışır. Rab'be olan güvenimizi sarsar. Bu konuda dikkatli olmalıyız.

* * * * *

Şeytan'ın yönetiminde olanlar, imanlıları kandırmak, aradaki ilişkileri bozmak, kiliseleri dağıtmak bazen de acılar çektirmek için kendilerini imanlı gibi gösterebilirler. Bu kişiler kendilerini iyi gösterirler ama aslında içlerinde kötülük vardır.

* * * * *

İsa Mesih bizim Şeytan'a yenilmemizi asla istemiyor. Bu yüzden bizi yalnız da bırakmıyor. Kendi başımıza şeytanla mücadele edemeyiz. Bu mücadelede Şeytan aslında yenilmiştir. İsa Mesih zaferi kazanmıştır. Biz O'nun tarafındayız. Bunu unutmadan Şeytanın saldırılarına karşı koyabiliriz. Çünkü aslında kazanılmış bir savaşın son cephelerindeyiz. Sonucu biliyoruz. ZAFER KAZANILDI! O halde kalan mücadeleyi, insanlarında yararı için, Tanrı'yı yüceltmek için şerefle sürdürme gücümü vardır.

İncil’de bizlere aktarılan mesaj, tek mükemmel insanın, artık ölümün gücü altında kalmasının gerekli olmadığıdır. İblis ölüm korkusuyla insanların vicdanlarını dehşete düşürme konusunda sınırsız bir güce sahipti. Artık öyle değil. İsa’nın bizim yerimize ölümü ve ölümden dirilişi sayesinde, sonsuzluktaki durumumuz konusunda artık kafamızın karışmasına gerek yok. Artık ölümden ve mezarın ötesinde olanlardan korkmamıza gerek yok. Ölüm artık fethedilmiş bir düşman değil, barıştığımız bir dost. İsa’ya gerçekten inanan kişinin yaşamında ölüm, canına zarar vermek veya canını Tanrı’dan ayırmak için gerçekleşmez. Aksine, Tanrı’nın cennete geçişimizi güvenli bir şekilde sağladığı bir araçtır.

Ölümden korkmamıza gerek yok. İsa bizleri bu korkudan özgür kılmak için geldi. Ölüm korkusunu hayatlarımızdan çıkarmak için geldi ve ölümün yer almadığı bir dünyaya gideceğimiz konusunda bize güvence veriyor. Ölüm korkumuz ortadan kalktı, çünkü bu korkunun nedeni -günah ve günahın sonuçları- ortadan kaldırıldı. Bu nedenle, Kutsal Yazılar’da söylendiği gibi şunu söyleyebiliriz:

“Ey ölüm, zaferin nerede? Ey ölüm, dikenin nerede? Ölümün dikeni günahtır. Günah ise gücünü Kutsal Yasa'dan alır. Rabbimiz İsa Mesih aracılığıyla bizi zafere ulaştıran Tanrı'ya şükürler olsun!” (1. Korintliler 15:55-57).

Günahlarımızın bedeli bu görkemli Kurtarıcı tarafından ödendi! Bu nedenle, gerçek bir Hıristiyan’ın evrende korkacağı hiçbir şey yoktur. Ne bugün, ne yarın, ne de bundan iki yüz yıl sonra. Suçluları bekleyen mahkumiyetten artık korkmamıza gerek yok, çünkü İsa bu mahkumiyeti bizim yerimize yüklendi:

“Böylece Mesih İsa'ya ait olanlara artık hiçbir mahkûmiyet yoktur.” (Romalılar 8:1)

İsa’ya ait misiniz? Eğer İsa’ya ait değilseniz, O’na ait olabilirsiniz! Tek yapmanız gereken bunu O’ndan istemek. Uğruna öldüğü günahkarlardan biri olduğunuzu itiraf edin. Ne harika bir gerçek! Mahkumiyetinizi yüklenmiş bir kurtarıcı var! Şayet O’nu Kurtarıcınız ve Rabbiniz olarak tanıyorsanız, dürüstçe şunu söyleyebilirsiniz:

“Günah beni mahkum etmeyecek! Yasa beni mahkum etmeyecek! Cehennem beni mahkum etmeyecek! Ve Tanrı beni mahkum etmeyecek. Bağışlandım! Diğer insanlardan daha iyi değilim. Sadece özgürüm!”

İsa Ölüm Fatihi’dir. Özgürlük verir. Ölümün bile elimizden alamayacağı bir yeni yaşam ve Tanrı’yla eski gönencine kavuşmuş bir ilişki verir. O’nu Kurtarıcımız olarak kabul etmemizi ister.

* * * * *

Ölüm korkumuz ışığında İncil’in İsa’nın bu dünyaya geliş amacı hakkında söylediklerine bakalım:

“Bu çocuklar etten ve kandan oldukları için İsa, ölüm gücüne sahip olanı, yani İblis'i, ölüm aracılığıyla etkisiz kılmak üzere onlarla aynı insan yapısını aldı. Bunu, ölüm korkusu yüzünden yaşamları boyunca köle olanların hepsini özgür kılmak için yaptı.” (İbraniler 2:14-15)

Bu ayetlerden İblis’in ve İsa’nın dünyadaki görevleri hakkında çok önemli bir şey öğreniyoruz. Onlardan biri, elinde ölüm gücünü tutuyordu. Diğeri bu gücü tutanı mahvetti. Neyi çok ilginç ve avutucu buluyorum? Tanrı’ya ne için sonsuza dek minnettar olacağım? Ölüm gücünü elinde tutanı mahveden, bunu kendi ölümüyle gerçekleştirdi! Bunu tam olarak anlamadığınızı düşündüğüm için aşağıda ayetlerle ilgi birkaç yoruma yer vermek istiyorum.

Birincisi, ayetlerden İblis’in ölüm gücüne sahip olduğunu öğreniyoruz. Bu, İblis’in insanları istediği gibi öldürüp yok edebileceği anlamına gelmez. Aksine, İblis’in günahı dünyaya ilk tanıtan kişi olduğu anlamına gelir. Adem ve Havva’yı Tanrı’ya karşı ayartan oydu. Tanrı’nın sözünü dinlememeleri için onları teşvik etti. Nitekim, İblis evrende günah işleyen ilk yaratılmış varlıktı.

İnsan, henüz günah işlememişken, masumken, Adem hiçbir şeyin öldüğüne tanıklık etmemişti. Bu, Aden Bahçesi’ndeydi. İnsana hayvan yemek için izin, ancak Tufan’dan sonra verilmişti. Tanrı Nuh ve ailesine şöyle demişti:

“Bütün canlılar size yiyecek olacak. Yeşil bitkiler gibi, hepsini size veriyorum.” (Yaratılış 9:3)

Adem vejeteryandı. Bu yüzden bir hayvanın nefes almak için zorlandığını, nefes alamadığını ve öldüğünü hiç görmemişti. Kutsal Kitap ölümden ilk kez, ilk anne babamız bu konuda uyarıldığı sırada söz etmiştir. Havva yaratılmadan hemen önce, günahsız Adem, günahsız Tanrı’yla güzel bir paydaşlığa sahipken Tanrı’nın Adem için şöyle dediğini duyuyoruz:

“Ona, ‘Bahçede istediğin ağacın meyvesini yiyebilirsin’ diye buyurdu, ama iyiyle kötüyü bilme ağacından yeme. Çünkü ondan yediğin gün kesinlikle ölürsün.’” (Yaratılış 2.16-17)

Adem yaşadığını biliyordu ama Rab’den işitene kadar ölüm konusuna yabancıydı. ‘Ölüm’ sözcüğü ne anlama geliyordu? Tanrı’nın bu kavramı kendisine açıklamasına ihtiyaç duyuyordu.Artık ne yapacağı konusunda kendisinin karar vermesi gerekiyor. Artık neyin doğru neyin yanlış olduğunu biliyordu. Tanrı’nın sözünü dinlemenin devam eden ve sonu olmayan yaşam, sözünü dinlememenin ise ölüm cezası demek olduğunu biliyordu. Seçim gücü ve karar verme hakkı artık insana verilmişti. Günahsız Adem olarak kalıp, günahsız Tanrı’yla yakın bir paydaşlık yaşamak istiyor muydu?

Bu noktada Kutsal Yazılar’da ilk kez gizemli bir kişiyle, Şeytan’la karşılaşıyoruz. Daha önceki tarihi hakkında hiçbir şey söylenmeden hikayeye dahil oluyor. Onun yaratılışı, Adem’den önceki varlığı, ona verilen yüceltilmiş konum ve buradan korkunç düşüşüyle ilgili bilgimiz Kutsal Kitap’ın diğer bölümlerinden gelir. Bu konuda daha fazla şey öğrenmek isterseniz Yeşaya 14:12-15 ve Hezekiel 28:12-19 ayetlerine bakabilirsiniz.

Şeytan henüz Aden Bahçesi’nde varlığını göstermemişti fakat bu sefer meydan okumadan duramayacaktır. Şeytan Tanrı’nın söylediğine meydan okuyor ve Tanrı’nın iyiliğini sorgulamaya bile cesaret ediyor. Bakın ne oldu:

“RAB Tanrı'nın yarattığı yabanıl hayvanların en kurnazı yılandı. Yılan kadına, ‘Tanrı gerçekten, 'Bahçedeki ağaçların hiçbirinin meyvesini yemeyin' dedi mi?’ diye sordu. Kadın, ‘Bahçedeki ağaçların meyvelerinden yiyebiliriz’ diye yanıtladı, ama Tanrı, 'Bahçenin ortasındaki ağacın meyvesini yemeyin, ona dokunmayın; yoksa ölürsünüz' dedi.’ Yılan, ‘Kesinlikle ölmezsiniz’ dedi. ‘Çünkü Tanrı biliyor ki, o ağacın meyvesini yediğinizde gözleriniz açılacak, iyiyle kötüyü bilerek Tanrı gibi olacaksınız.’ Kadın ağacın güzel, meyvesinin yemek için uygun ve bilgelik kazanmak için çekici olduğunu gördü. Meyveyi koparıp yedi. Yanındaki kocasına verdi, o da yedi.” (Yaratılış 3:1-6)

Şeytan Havva’yı Tanrı’nın sözlerinin doğru olmadığına ikna etmişti ama sonunda meyveyi alma kararını veren Havva ve kocasıydı. Bu onların seçimiydi ve bunu yaparak Rab’bin hoşnutsuzluğuna neden oldular. Verdiği uyarı açıktı:

“Çünkü ondan yediğin gün kesinlikle ölürsün.” (Yaratılış 2:17, Eski Antlaşma)

O gün ne öldü? Tanrı, “Günahın ücreti ölüm,” dedi ve bunun anlamı ayrılık demektir. Ölümün iki yönü vardır; biri fiziksel, diğeri ise ruhsal. Her ikisi de ayrılıkla ilgili ve Tanrı’ya karşı günah işlemenin sonucu. Fiziksel olarak öldüğümüzde, canımız bedenimizden ve sevdiklerimizden fiziksel olarak ayrılır. O an Adem ve Havva Tanrı’ya karşı günah işlediklerinde gerçekleşen ölüm bu değildi. Fiziksel ölümleri daha sonra gerçekleşecekti.

O gün ölen şey Tanrı’yla ilişkileriydi. Ruhsal olarak ölmüşlerdi.

“Bakın, RAB'bin eli kurtaramayacak kadar kısa, kulağı duyamayacak kadar sağır değildir. Ama suçlarınız sizi Tanrınız'dan ayırdı. Günahlarınızdan ötürü O'nun yüzünü göremez, sesinizi işittiremez oldunuz.” (Yeşaya 59:1-2)

Tanrı, insanla kişisel bir ilişkiye sahip olmayı arzulayan kişisel bir Tanrı’dır. Her şeyin ötesinde, bilinemeyen bir Tanrı değildir. Adem ve Havva’yla yaşadığı paydaşlığı bizimle de yaşamak istiyor - O’na karşı günah işlemeden önce sahip oldukları ilişkiyi. Günah resme dahil olduğunda ne oluyor? Siz söyleyin. Karanlığın ışıkla nasıl bir paydaşlığı olabilir? Kutsal Kitap'ta gözlerinin kötülüğe bakamayacak kadar saf olduğunu öğrendiğimiz Kişi ile bir günahkar arasında nasıl yakın bir bağ bulunabilir? Bizler başka günahkarlara gayet rahat uyum sağlayabiliriz. Günahkarlar arasında bu sorun olmayacaktır. Fakat Tanrı ile durum böyle değildir. Günah insan ve Yaratıcısı arasına ayrılık sokar. Tanrı huzurunda günah olmasına göz yumamaz. İnsan günahkar olduğu için Tanrı’nın huzuruna giremez. Bu, hem bu yaşamda hem de bir sonraki yaşamda geçerlidir. Günah konusunda bir çare bulunamadığı sürece O’nunla sonsuzlukta yaşamamız mümkün değildir.

Hepimiz günah nedeniyle suçluyuz. Adem ve Havva’ya gelince Tanrı onları uyarmıştı. Günahın ölüm anlamına geldiğini bildikleri halde yine de günah işlemeyi seçtiler.

İnsanın masum olduğunu iddia etmesi mümkün değildir. Masumiyetimizi uzun zaman önce kaybettik. Adem ve Havva günah işledikleri gün masumiyetlerini kaybettiler. Bu nedenle, hem onlar hem de biz öleceğiz. Tanrı’nın yasasını çiğnedik. İnsanın günahının ve itaatsizliğinin sonuçlarından kaçınmak için haklı bir neden öne sürmesi olanaksızdır.

İlk ayetlerimizden İblis’in ve İsa’nın dünyadaki görevleri hakkında çok önemli bir şey öğrendik, değil mi? Şeytan’ın elinde ölüm gücünü tutuyordu. İsa’nın gücü tutanı mahvetti. Daha önce dediğim gibi, ölüm gücünü elinde tutanı mahveden, bunu kendi ölümüyle gerçekleştirdi!

İsa’nın sonsuzluktaki haliyle, bizim adımıza İblis üzerinde bu zaferi güvence altına almak için ölmesi mümkün değildi. İsa’nın insan olması gerekliydi. Bu nedenle, ölebileceği bir biçime büründü. İsa, isteyerek ve egemen olarak günahlarımızın bedelini ödeyerek öldü. Benzer şekilde, aynı egemenlikle üçüncü gün ölümden dirildi. İsa’nın bize kendisinden söz etmesine ve yapmak için geldiği şeye kulak verin:

“Ben iyi çobanım. İyi çoban koyunları uğruna canını verir. Canımı kimse benden alamaz; ben onu kendiliğimden veririm. Onu vermeye de tekrar geri almaya da yetkim var.” (Yuhanna 10:11, 18)

Ölümden kaçış yoktur. Kaçmak için elimizden gelen her şeyi yapsak da ölüm hepimizi ziyaret edecektir. Gözyaşlarımıza, dualarımıza ve yakarışlarımıza kulaklarını tıkar. Gelmek zorundadır. Neden? Çünkü ölümle randevumuz vardır.

“Oysa Mesih, kendisini bir kez kurban ederek günahı ortadan kaldırmak için çağların sonunda ortaya çıkmıştır. “Bir kez ölmek, sonra da yargılanmak nasıl insanların kaderiyse, Mesih de birçoklarının günahlarını yüklenmek için bir kez kurban edildi. İkinci kez, günah yüklenmek için değil, kurtuluş getirmek için kendisini bekleyenlere görünecektir.” (İbraniler 9:26-28)

Ortadan kaldırılan neydi? İsa Mesih, günahın sonuçlarının üstesinden geldiği için günahı ortadan kaldırmıştır! Kimin günahları? İsa’nın uğruna öldüğü günahkarlardan biri olduğunu kabul eden herkesin günahlarını.

Bu dünyada İblis’in görevi ve İsa’nın görevi hakkında okudunuz. Kiminkini onaylıyorsunuz? Kiminkinden yararlanıyorsunuz? İsa’nın ödediği bedel ve İblis üzerinde kazandığı zafer sayesinde, ölümün bizimle Tanrı arasına getirebileceği ayrılıktan korkmamıza gerek yoktur.

Umudum ve duam Tanrı önünde bunu kabul edenler arasında sayılabilmenizdir. Bu hayatınızda gerçekleştiğini zaman mutlaka fark edeceksiniz. Bir anda ölüm korkunuz, yargı korkunuz ve cehennemde sonsuzluğu geçirme korkusu ortadan kalkacak. Bu üç korkunun her biri sonsuza dek ortadan kalkacak çünkü İsa sizin yerinize cehennemde mahkumiyeti çekti.

* * * * *

Şeytan’ın gerçek imanlıların düşünceleriyle oynayabilir mi? Oynayamaz. Üzerinde egemenlik sürdüğü tanrısız sistem aracılığıyla düşünce biçimimizi etkilemeye çalıştığı pek çok yol kuşkusuz vardır. Ne var ki, İsa’yı izliyorsanız, yani Mesih’te yeni bir yaratıksanız, o zaman yeni bir aklınız vardır ve Şeytan’ın bilincinize sokmaya çalıştığı düşünceler aklınızda egemen olamaz.

“Bir kimse Mesih'teyse, yeni yaratıktır; eski şeyler geçmiş, her şey yeni olmuştur.” (2. Korintliler 5:17)

Sizin hayatınızda yeni olan bir şey, hayatınızın yeni bir egemeninin olmasıdır. İmanlıların Şeytan üzerinde Tanrı tarafından verilmiş bir yetkileri var mıdır? Bu soruya şartlı ‘evet’ diyerek cevap verebiliriz. Şeytan üzerinde Tanrı tarafından verilmiş bir yetkiye sahip olan biz değiliz. Bu yetkiye sahip olan içimizde yaşayan Kutsal Ruh’tur.

“Yavrularım, siz Tanrı'dansınız ve sahte peygamberleri yendiniz. Çünkü sizde olan, dünyadakinden üstündür.” (1.Yuhanna 4:4)

Kim daha büyük? Şeytan mı? Yoksa içinizde Olan mı? İncil, içimizde Olan’ın daha büyük olduğunu söylüyor? Buna karşın Şeytan’ın gücüne saygı duymak gerekir. İçimizdeki Kutsal Ruh olmasa, biz zavallı insanlar bir an için bile olsa Şeytan’a karşı koyamayız. Savaşlarımızı yürütecek olan biz değil, Tanrı’dır. Başmeleklerden biri olan Mikail’in İncil’de söylediği söz bunu güzel bir şekilde ifade ediyor. Bu büyük melek ne dedi?

“Oysa Başmelek Mikail bile Musa'nın cesedi konusunda İblis'le çekişip tartışırken, söverek onu yargılamaya kalkışmadı. Ancak, ‘Seni Rab azarlasın’ dedi.” (Yahuda 1:9)

İncil’de gerçek İsa Mesih İnanlılarına bu sözler verilmiştir: “Ayık ve uyanık olun. Düşmanınız İblis kükreyen aslan gibi yutacak birini arayarak dolaşıyor.” (1.Petrus 5:8)

Tanrı’ya itaat etmek için gösterdiğimiz tüm çabalara karşı koyduğu için Şeytan’ın düşmanımız olduğu söyleniyor. Kükreyen bir aslan gibi görülmesi gerekiyor. Avına doğru yavaş yavaş yaklaşan bir aslan gibi değil. Aksine ormanda bizi korkunç kükremesiyle korkutmaya çalışan bir aslan gibi. Bizi korkutabilir ama bize dokunamaz ve bizi mahvedemez. Kişisel olan olarak benim, İsa’yla birlikte olan yeni yaşamımla ilgili olarak en çok sevdiğim şey, yaşamım ve geleceğim üzerinde Şeytan’ın egemenliğini yok etmiş olmasıdır.

NOT:

Sonsuzluk boyunca, Tanrı’nın sevgisini ve bağışlamasını yaşamak ister misiniz? Bunu yaşayabilirsiniz, herkes yaşayabilir. İsa’nın çarmıhı, en karanlık insan trajedilerinin -insanın günaha ve bunu izleyen cehenneme tutsaklığının- tamamıyla tersine çevrildiği yerdir. İnsanın bu zalim angaryacıya tutsak kalması ve Tanrı’dan sonsuza dek ayrı kalması Tanrı’nın arzusu mudur? Hayır, değil!

“…ama size karşı sabrediyor. Çünkü kimsenin mahvolmasını istemiyor, herkesin tövbe etmesini istiyor.” (2. Petrus 3:9)

“Çünkü günahın ücreti ölüm, Tanrı'nın armağanı ise Rabbimiz Mesih İsa'da sonsuz yaşamdır.” (Romalılar 6:23)

İsa’yı bu ölüm tepesine gönderen Tanrı, O’nu üç gün sonra ölümden de diriltmiştir. İlahi ve merhametli sevginin bu yenilmez gücü, ölümü bile yener ve böylece İblis’in gücünün ve günahın üzerimizde bir zamanlar sahip olduğu güce üstün gelir.

“Size doğrusunu söyleyeyim, sözümü işitip beni gönderene iman edenin sonsuz yaşamı vardır. Böyle biri yargılanmaz, ölümden yaşama geçmiştir.” (Yuhanna 5:24)

İnsan, İsa’yı öldürerek Tanrı’ya karşı zafer kazanacağını düşündü. Bilgeliğinin Tanrı’nın, İsa’da görünen saçma ve fedakar sevgisini alt edebileceğini düşündü. İncil’de, din öğretmenlerinin Roma Valisi’nden İsa’nın yatırıldığı, girişi kapatılmış mezara Romalı askerleri göndermesini istedikleri kısmı okudunuz mu? Bu din adamları, İsa’nın naaşının mezarda kaldığından emin olmak istiyorlardı. Mezarı koruyup İsa’nın peygamberlik ettiği gibi ölümden dirilmesine veya İsa’nın öğrencilerinin O’nun bedenini çalmasına engel olmak istiyorlardı. Sanırım, bu mantıksız ve korkuyla hareket eden din önderleri Tanrı’nın gerçekten de yenilmiş olduğundan emin olmak istiyorlardı. İsa’nın ölümü ve dirilişiyle ilgili peygamberliklerin gerçekleşmesine engel olmak için ellerinden gelenin en iyisini yaptılar. Ne büyük ahmaklık!

* * * * *

Tanrı gerçekten söyledi mi?

Şeytan'ın birçok oyunu vardır. Onun düzenlerini biliyoruz. İncil'in güvenilirliğini ve kesin yetkisini bir kenara bırakma girişimi sadece bu eski sorunun, ‘Tanrı gerçekten söyledi mi?’ sorusunun tekrarından başka bir şey değildir.

Şeytan hala Tanrı’nın söylediklerine meydan okuyor;

'TANRI ASLINDA BUNU SÖYLEMEDİ!'

'İNCİL'E GÜVENEMEZSİNİZ!' 'DEĞİŞTİRİLDİ!'

Peki farzedelim ki Hıristiyanlar İncil'i değiştirdiler. Ne zaman değiştirdiler? Kim değiştirdi ve nasıl değiştirildi? Sizce de bu kadar ciddi suçlamalar karşısında en azından, tarih, isim ve kanıtlar istememize izin verilmesi gerekmez mi? İncil’i değiştirmek için bir komplo kurulduysa – size bunun olmadığına dair güvence verebilirim - komplonun birkaç adımı olması gerekirdi.

BİRİNCİ ADIM – Asıl İncil’in bütün kopyalarını bulup hepsini yakmak. Dördüncü yüzyıla gelindiğinde İncil, Grekçe, Süryanice, Koptik, Latin, Gotik ve Etiyopya dillerine çevrilmişti. Hıristiyanlık bu dillerin ötesine, Britanya, Ermenistan ve Hindistan kadar uzak yerlere kadar ulaşmıştı. İncil’i değiştirmek amacıyla bütün kiliselerdeki ve dünyanın her yerindeki kopyalarını bulup yok edecek kadar güçlü insanlar yoktu. Gerçek imanlılar böyle bir girişime karşı çıkarlardı. İslam’ın ilk dönemlerinde halifeliğe sahip olan Müslümanların tarihinden farklı olarak Hıristiyan kiliseleri bağımsızdı ve insanların yargısı altında değildi. Bu kiliselerin çoğunluğu Roma İmparatorluğu’nun alanının dışındaydı. Bugün elimizde bulunan bazı İncil elyazmaları İ.S. 325 yılından daha öncesine aittir. Bu komployu kuranlar bunları da mı değiştirdi?

İKİNCİ ADIM – Dünyanın çeşitli yerlerinden Hıristiyanların uygulamalarını ve inançlarını zorla değiştirmek. ‘Yeni’ İncil’i kabul ettirmek için komplo kuranlar imanlıları yeni gelenekler ve törenleri benimsemeleri için zorlamak zorunda kalacaklardı. Kısa bir süre önce sahtesi yapılmış ‘Yeni’ İncil, İsa’nın çarmıha gerildiğini söyleyecekti.

Bunu kabul edecek bazı uygulamaların ya da dinsel törenlerin başlatılması gerekecekti. Kısa bir süre önce sahtesi yapılmış ‘Yeni’ İncil, İsa’nın Pazar günü ölümden dirildiğini söyleyecekti. Bu nedenle imanlıların düzenli olarak her hafta tapındıkları günü değiştirmeleri gerekecekti. Artık Pazar günü tapınmaları gerekecekti. Eski değiştirilmemiş İncil’in gelenekleri ve inanç uygulamaları nelerdi? Neden bunların kayıtları yok? İnsanlar nasıl kanıt bırakmadan böylesine dramatik bir değişim getirebilirler?

ÜÇÜNCÜ ADIM – Asıl İncil’in bütün izlerini yok etmek. İncil’in insanlar arasında dolaşan pek çok kopyası var olduğu gibi birinci, ikinci ve üçüncü yüzyılda pek çok yazar İncil’den alıntı yapmıştı. Bu döneme ait 32.000 alıntının olduğunu biliyoruz! Komplocular herkesi kandıracaklarsa asıl İncil’den alıntı yapan kitapların da hepsini bulup bunların yerine yeni ve değiştirilmiş İncil’den ayetleri yerleştirmeleri gerekirdi. Hırsız gibi evlere ve kiliselere girip, çekmeceleri, dolapları, başucu komodinlerini ve İncil’den alıntıların saklanabileceği başka yer yeri aramaları gerekecekti.

Maalesef, Hıristiyanları Kutsal Yazılar’ı değiştirmekle suçlamak temeli olmayan bir suçlamadır. ‘Maalesef’ diyorum çünkü çok az Müslüman tarihsel kayıtların bu değişimi desteklemediğini anlıyor. Gerçek şu ki, İncil değiştirilmemiştir.

Ayrıca, İncil’de sözü edilen cennet vaadinin, güvenebileceğiniz bir vaat olduğundan emin olmanızı istiyorum!

* * * * *

Daha önce hiç yapboz yaptınız mı? Herhalde ilk yaptığınız yapbozu ana sınıfında yapmışsınızdır. Ya da anne babanız bir tane almış olabilir ve onu evde yapmış olabilirsiniz. Dört parçayı, büyük ve kalın olmalarına karşın bir araya getirmek o kadar kolay değildi, değil mi? Annem, büyük bir yapboz meraklısıydı. Evde her zaman bir masayı yapbozları için ayırırdı. O masada her zaman yapılmakta olan bir yapboz bulunurdu. Çoğu parça yığın olarak durduğunda ve resim, bir şey çıkaramayacak kadar eksik olduğunda kutunun üst kapağını kaldırıp asıl resme bakardım.

Ben çoğu insanın yaşamın bütün resmini görmediğine inanıyorum. En önemli parça - sonsuzluktaki nihai varış noktasının ne olacağı bilgisi - eksikse nasıl görebilirler? Eğer yaşamın nihai sorusunu, kimsenin bu soruyu yanıtlayamayacağını düşündüğünüz için son zamanlarda sormadıysanız, böyle bir web sitesine ulaşabildiğiniz için memnunum.

Parçaların geri kalanını nerede bulabileceğinizi biliyorum. Bunları İsa ve İki Kör Adam adlı yazıda bulabilirsiniz. Kulağa garip gelse de, bizi bu parçalara iki kör adam götürecek!

Tanrı’nın merhametli olduğuna inanıyor musunuz? Eğer Tanrı’nın merhametli olduğuna inanıyorsanız fakat dininizde en büyük ihtiyaçlarınızın karşılandığını görmüyorsanız, o zaman gerçekte merhametli değildir. Hala O’na inanabilirsiniz. Sadece merhametli olduğunu söylemeyin. Part-time merhametli, bazılarına merhametli, koşullu olarak merhametli, gerçekte merhametli değildir! Merhamet ya Tanrı’dan size doğru sürekli akan bir ırmaktır ya da inandığınız Tanrı merhamet kaynağı değildir. Eğer merhamet yaşamınıza damla damla akıyorsa, inandığınız Tanrı’nın gerçekten ihtiyaç duyduğunuz Tanrı olup olmadığını kendinize sormalısınız. Aynı şekilde, eğer cennette sonsuz yaşam güvenceniz yoksa Tanrı’nın merhametinin güçlü ve taşan ırmağına ne olduğunu kendinize sorabilirsiniz. En büyük ihtiyacınızı karşılaması gerekmez mi? Sorular kısmında Tanrı Merhametli Olsaydı Benim İçin Ne Yapardı? sorusunun yanıtını okuyabilirsiniz. Size yararı dokunacağını biliyorum.

12. dersimizden bu dünyada İblis’in görevi ve İsa’nın görevi hakkında öğrenmişsinizdir. Kiminkinden yararlanıyorsunuz? İsa’nın ödediği bedel ve İblis üzerinde kazandığı zafer sayesinde, ölümün bizimle Tanrı arasına getirebileceği ayrılıktan korkmamıza gerek yoktur.

Dediğim gibi bu hayatınızda gerçekleştiğini zaman mutlaka fark edeceksiniz. Bir anda ölüm korkunuz, yargı korkunuz ve cehennemde sonsuzluğu geçirme korkusu ortadan kalkacak. Bu üç korkunun her biri sonsuza dek ortadan kalkacak çünkü İsa sizin yerinize cehennemde mahkumiyeti çekti!

“Sözle anlatılamayan armağanı için Tanrı'ya şükürler olsun!” (2. Korintliler 9:15)

Şeytan'ın birçok oyunu vardır. Onun düzenlerini biliyoruz.

2. Korintliler 2:11'de bir uyarı var. Ayeti çevresindeki ayetlerle birlikte, içinde bulunduğu bağlam içinde okumalıyız. Konu nedir? Aslında üç konu vardır. Günah, tövbe ve bağışlama.

İsa Mesih inanlılarından biri günah işlemişti. İnanılmaz bir günahtı. “Aranızda fuhuş olduğu söyleniyor, üstelik putperestler arasında bile rastlanmayan türden bir fuhuş! Biri babasının karısını almış. Siz hala böbürleniyorsunuz! Oysa yas tutup bu işi yapanı aranızdan atmanız gerekmez miydi? Bedence olmasa da ruhça aranızdayım. Bu suçu işleyeni, aranızdaymışım gibi Rabbimiz İsa'nın adıyla zaten yargılamış bulunuyorum.” (1. Korintliler 5:1-3)

Bu kişiyi hemen inanlılar topluluğundan attılar. (“Günah işleyenleri herkesin önünde azarla ki, öbürleri de korksun.” 1.Timoteos 5:20). Tövbe etmesi için ona zaman tanıdılar. Tövbe etti mi? Kötülüğünden tövbe ettiği belli. Elçi Pavlus şöyle yazdı, “Böyle birine çoğunluğun verdiği bu ceza yeterlidir.” (2. Korintliler 5:6). Demek ki bu disiplin işe yaradı.

Elçi Pavlus tövbe eden kardeşi affetmelerini söyledi. “Aşırı kedere boğulmasın diye o kişiyi daha fazla cezalandırmayıp bağışlamalı ve teselli etmelisiniz. Bunun için ona duyduğunuz sevgiyi yenilemenizi rica ederim.” (2. Korintliler 2:7-8).

Şeytan’ın oyuna gelmemeleri için kardeşlerine duydukları sevgiyi yenilemek zorunda kaldılar. Bağışlama, ‘size acı vereni cezalandırma hakkından vazgeçme’ olarak da ifade edilebilir. İsa’nın çarmıhta yaptığı budur. İsa’nın yaptığı ışığında ne yapmalıyız? “Birbirinize karşı iyi yürekli, şefkatli olun. Tanrı sizi Mesih'te bağışladığı gibi, siz de birbirinizi bağışlayın.” (Efesliler 4:32)

Şeytan ise, başkaları bağışlamamızı istemez. Başkalarına karşı kin beslememizi ister. Acı anıları uyandırmamızı ister. Düşmanımız İblis kükreyen aslan gibi yutacak birini arayarak dolaşıyor. (bkz. 1.Petrus 5:8). İblis'i örnek almayın!

“Birbirinize karşı iyi yürekli, şefkatli olun. Tanrı sizi Mesih'te bağışladığı gibi, siz de birbirinizi bağışlayın. Bunun için, sevgili çocukları olarak Tanrı'yı örnek alın. Mesih bizi nasıl sevdiyse ve bizim için kendisini güzel kokulu bir sunu ve kurban olarak nasıl Tanrı'ya sunduysa, siz de öylece sevgi yolunda yürüyün.” (Efesliler 4:32, 5:1-2)

Şeytan hem ilişkilerde hem acılarda bizi ayartmaya çalışacak birçok yol vardır. Bu oyunları ayık ve uyanık durarak alt edebiliriz.

“Şunu bil ki, son günlerde çetin anlar olacaktır. İnsanlar kendilerini seven, para düşkünü, övüngen, kibirli, küfürbaz, anne baba sözü dinlemez, nankör, kutsallıktan ve sevgiden yoksun, UZLAŞMAZ, iftiracı, özünü denetleyemeyen, azgın, iyilik düşmanı olacaklar. Hain, aceleci, kendini beğenmiş, Tanrı'dan çok eğlenceyi seven, Tanrı yolundaymış gibi görünüp bu yolun gücünü inkâr edenler olacaklar. Böylelerinden uzak dur.” (2.Timoteos 3:1-5)

* * * * *

Petrus kendi de birçok acılardan geçmiş, denemelerden geçmiş tecrübeli bir kişi olarak bizlere sadece teşvik değil buyruk veriyor. Ayık ve uyanık olmalıyız. Bu ne demek? Sadece ruhsal bir şekilde yürümek, Şeytanın nasıl bizi ayartmak istediğini anlamadan saf bir şekilde hareket etmek yanlıştır. Bizler kendimizi ve dünyayı tanımalıyız. Bu konuda da ayık ve uyanık olmalıyız. İblis'e yenilmemeliyiz. Zaten zaferli olan tarafta olduğumuzu unutmadan sona kadar direnmeliyiz.

“Yine de bize daha çok lütfeder. Bu nedenle Yazı şöyle diyor: "Tanrı kibirlilere karşıdır, ama alçakgönüllülere lütfeder." Bunun için Tanrı'ya bağımlı olun. İblis'e karşı direnin, sizden kaçacaktır.” (Yakup 4:6-7). “Rab'bin önünde kendinizi alçaltın, sizi yüceltecektir.” (Yakup 4:10)

(10) Son olarak Rab'de, O'nun üstün gücüyle güçlenin.

(11) İblis'in hilelerine karşı durabilmek için Tanrı'nın sağladığı bütün silahları kuşanın.

(12) Çünkü savaşımız insanlara karşı değil, yönetimlere, hükümranlıklara, bu karanlık dünyanın güçlerine, kötülüğün göksel yerlerdeki ruhsal ordularına karşıdır.

(13) Bu nedenle, kötü günde dayanabilmek, gerekli her şeyi yaptıktan sonra yerinizde durabilmek için Tanrı'nın bütün silahlarını kuşanın.

(14-15) Böylece, belinizi gerçekle kuşatmış, göğsünüze doğruluk zırhını takmış ve ayaklarınıza esenlik Müjdesi'ni yayma hazırlığını giymiş olarak yerinizde durun.

(16) Bunların hepsine ek olarak, Şeytan'ın bütün ateşli oklarını söndürebileceğiniz iman kalkanını alın.

(17) Kurtuluş miğferini ve Ruh'un kılıcını, yani Tanrı sözünü alın.

(18) Her türlü dua ve yalvarışla, her zaman Ruh'un yönetiminde dua edin. Bu amaçla, bütün kutsallar için yalvarışta bulunarak tam bir adanmışlıkla uyanık durun.” (Efesliler 6:10-18)

* * * * *

Şeytan da Kutsal Yazıları biliyor. Ve İsa Mesih'e karşıda bazen Kutsal Yazıları kullandı. Bizler de Kutsal Yazıları bilmeliyiz. İsa Mesih yine Şeytan'a karşı Kutsal Yazılarla cevap verdi. Kutsal Kitap'ta Tanrı'nın bizim için planı, vaatleri, karakterini öğrenebiliriz. Bu yazılara güvenebiliriz. Onların ışığında yürüyebiliriz. Şeytan'a karşı bu yazılardaki gerçekleri bir kalkan olarak kullanabiliriz. Çünkü yalanın panzehiri gerçektir. Gerçek yalanı ortaya çıkarır, onu yargılar ve mahkum eder.

“İsa yine halka seslenip şöyle dedi: "Ben dünyanın ışığıyım. Benim ardımdan gelen, asla karanlıkta yürümez, yaşam ışığına sahip olur.” (Yuhanna 8:12)

“Senin ışığınla aydınlanırız.” (Mezmur 36:9)

İncil’i okumaya başladığım ilk gün kitabı elimden bırakamadım ve başka bir şey yapmak istemedim! Sonra bir gün Eski Antlaşma’da, yaşadıklarımı mükemmel bir şekilde anlatan bir ayete rastladım ve bu ayeti ezberlemeye karar verdim: “Sözlerini bulur bulmaz yuttum. Bana neşe, yüreğime sevinç oldu, çünkü seninim ben, Ya RAB, Her Şeye Egemen Tanrı!” (Yeremya 15:16). Gerçekten de, bu denli ilahi sevgiyi içeren ve iyilik ve merhamet Tanrısı hakkında bu denli açık seçik bir görüntü veren başka bir kitap yoktur. Her yönüyle kusursuzdur ve bütün olarak yetkindir. Güvenilirdir ve saf insanı bilge yapar. Doğrudur ve yüreğe sevinç verir. Parlaktır ve gözlere ışık verir. Kusursuzdur, canı tazeler. İncil’i okudukça kalabalıkların sayısının neden gittikçe arttığını anlıyorum. Bu Kutsal Kitap için şu söylenmiştir:

“Tanrı’nın düşüncelerini, insanın durumunu, kurtuluş yolunu, günahkarların felaketini ve imanlıların mutluluğunu anlatır. Öğretişleri kutsal, kuralları bağlayıcıdır, tarihi gerçektir ve kararları sorgulanmaz. Bilge olmak için okuyun, güvende olmak için inanın ve kutsal olmak için uygulayın. Sizi yönlendirmek için ışık, desteklemek için besin ve sevindirmek için teselli verir.

Yolcunun haritası, hacının asası, pilotun pusulası ve Hristiyan’ın yasasıdır. Burada Gökler eski gönencine kavuşur, Cennet açılır ve cehennemin kapıları kapanır.

İsa Mesih kitabın en önemli konusudur, tasarımı bizim iyiliğimizdir ve amacı Tanrı’nın görkemidir.

Hafızayı doldurmalı, yüreğe egemen olmalı ve ayaklara kılavuzluk etmeli. Yavaş yavaş, sık sık ve dua ederek okuyun. Bir zenginlik madeni, görkem cenneti ve zevk ırmağıdır. Size bu yaşamda verilmiş ve yine sonsuzlukta açılacak ve sonsuza dek hatırlanacak. En yüksek sorumluluğu içerir ve en büyük çabaları ödüllendirir ve kutsal içeriğini hafife alanları mahkum eder.” (The Gideons International, The New Testament, National Publishing Company, 1985, Önsöz)

“Sözün adımlarım için çıra, yolum için ışıktır.” (Mezmur 119:105)

* * * * *