Mesih

 

Müjdeler’i birbiriyle kıyasladığımızda, İsa’nın bu son sözünün yüksek sesle söylendiğini görüyoruz: “Tamamlandı!!!” Uzun ve korkunç bir gün boyunca savaşmış olan bir fatihin, kurtarıcının haykırışıydı bu. İsa çarmıha gerilmeden önceki yirmi dört saat boyunca sabırla, yasadışı şekilde toplanmış altı mahkemeye katlandı. Bunu biliyor muydunuz? Bu mahkemelerin üçü Yahudi yetkililer tarafından organize edilmişti. Mahkemelerden üçü sivil mahkemeydi, yani Roma yönetiminin huzuruna çıkarıldı. Altı mahkeme, gece yarısıyla İsa’nın çarmıha gerildiği cuma sabahının ilerleyen saatlerine kadar sürdü. Ne var ki İsa, uzun zamandır beklenen bu uzun günün sonunda akşama doğru zaferi selamladı.    

Tamamlandı!

Tamamlanan neydi? Uzun bir kurban törenleri silsilesi. Kurban kanı Aden bahçesinin kapılarından bile akmaya başlamıştı. Bu kırmızı dalga, suçlu günahkarlar için kurban edilen yüz binlerce masum hayvanın birbirine karışmış kanının koyu kırmızı dalgasıyla başlamıştı. Fakat, İsa “Tamamlandı!” diye haykırdığı andan itibaren, artık kimse için hiçbir zaman bir damla kanın bile akmasına gerek kalmadı.

Artık kimse için hiçbir zaman bir damla kanın bile akmasına gerek kalmadı! Bir daha asla! Bu size ne kadar inanılmaz gelirse gelsin, gerçek bu. Anlamamak, daha az inanılır olmasını sağlamaz. Bu gerçektir.

“Tamamlandı!” Sanki ölecekmiş gibi ‘Bittim ben,’ demiyor İsa. Hayır, zaferli bir şekilde ilan ediyor, ‘İnsanlık için bağışlama işi tamamlandı!’ Ben bittim değil, tamamlandı diyor. Bugün bunu size de söylüyor; bu nedenle cümlenin sonuna adınızı koyun: “Tamamlandı, _______!” İsa’nın bugün bu sözleri yüreğinize fısıldadığını işitiyorsanız siz de O’na fısıldayın: “Uğruna öldüğün günahkarlardan biri olduğuma inanıyorum.” 

Tanrı’nın, insanı yaratmadan önce sonsuzlukta tasarladığı, bizlere bağışlama yolu sağlamasının bir aracısıydı. İnsanın edimlerine veya erdemlerine bakılmaksızın tasarlanmıştı. İşte Tanrı’yı bu kadar eşsiz kılan sonsuz sevgisi ve karşılıksız, egemen lütfudur. “Sözle anlatılamayan armağanı için Tanrı'ya şükürler olsun!” (2.Korintliler 9:15, İncil)