Hatalı İsem Sizden Özür Dilerim

“Tanrı’nın Sevgisi Hakkında Daha Fazla Öğrenmek” dizisindeki ilk yazı, neden kulağa başka bir evrende yaşayan başka bir halk tarafından başka insanlar için yazılmış gibi geliyor? Kur’an’daki okumalarınızdan, Tanrı’nın kendisini koşulsuz bir şekilde size adayamayacağını biliyorsunuz. Bu nedenle, ikiniz arasında her zaman bir uçurum olacaktır. Tanrı’yı kişisel olarak bilmek mümkün değildir. Nitekim, ilahiyatınızda anlaşılan şudur; Tanrı kendisini yarattıklarının üzerinde ne kadar çok yüceltirse ve kendisini onlardan ne kadar ayrı tutarsa, kendisini o kadar yüceltilmiş sayar. Hatalı isem, sizden özür dilerim ama bana öyle geliyor ki, Tanrı’yı ne kadar ‘ayrı’ olarak görürseniz O’nu o kadar anlarsınız. Bu, yarattıklarına yakın olmaktan ve sonsuza dek yakın kalmaktan sevinç duyan Kutsal Kitap’ın Tanrısı’nın tam olarak tersidir.

Zayıflık İşareti

Allah’ın size şahdamarınızdan daha yakın olduğunun söylendiğini ve Kur’an ve Sünnet’te Tanrı’ya daha yakın olmak için size bazı yollar verildiğini biliyorum. Fakat, bu dünyanın ötesinde ve bilinemez olarak resmedilen birine ne kadar yakın olabilirsiniz? Tanrı’nın elini uzatıp insanla olduğu yerde buluşması ve lütufla insanla ilişki kurmayı istemesi, sizin düşünce biçiminize göre Tanrı açısından garip bir saygısızlık gibi görünüyor. Her şeyden öte, zayıflık işareti gibi görünüyor, öyle değil mi? Allah’la ilgili İslam doktrinine göre Allah ilişki kurmaz. Allah’ın ilişki kurduğunu söylemek O’nu yarattıklarına bağlı kılıyor. Yapabileceğiniz en iyi şey, Allah hakkında kişisel olarak yaşadığınız bir deneyim değil, sadece bilgi sahibi olmanızdır. Bütün bunlar, insanların Tanrı’yı kişisel olarak yakın bir şekilde ve ilişkisel bir düzeyde bilebileceğiyle ilgili Kutsal Kitap öğretişiyle aykırılık içindedir.  

Bunu söylerken inancınıza iftira etmiyorum, ama İncil’de resmedilen koşulsuz Tanrı sevgisini bilmek ve bunu bir deneyim olarak yaşamak istiyorsanız, Tanrı kavramınız doğrudan ele alıp uğraşmanız gereken bir konudur. Kur’an Tanrı ve insan arasında sevgi olmasından söz etse de, bu sevgi insan açısından görev sorumluluğunu üstlenmesi ve buna karşılık Tanrı’nın onayıyla sınırlıdır. Bildiğiniz sevgi koşullu bir sevgi türüdür. Ya da daha önce söylediğim gibi, yaptığınız şeyin Tanrı tarafından onaylanması ya da onaylanmamasıdır. Tanrı beni çocuklarımı, sevgimi koşullu olarak göstereceğim bir sevgiyle sevmemden korusun.

“Bizse seviyoruz, çünkü önce O bizi sevdi.”  (1.Yuhanna 4:19)

"Birbirinize karşı iyi yürekli, şefkatli olun. Tanrı sizi Mesih'te bağışladığı gibi, siz de birbirinizi bağışlayın. Bunun için, sevgili çocukları olarak Tanrı'yı örnek alın. Mesih bizi nasıl sevdiyse ve bizim için kendisini güzel kokulu bir sunu ve kurban olarak nasıl Tanrı'ya sunduysa, siz de öylece sevgi yolunda yürüyün. (Efesliler 4:32-5:2)

En Büyük Sevgi Eylemi

Ancak Kutsal Kitap’ta bütün ilahi niteliklerin en büyüğünü buluyoruz- düşmanı olanları kendisiyle barıştırmak için Tanrı’nın kendisini feda eden sevgisi: “Tanrı ise bizi sevdiğini şununla kanıtlıyor: Biz daha günahkârken, Mesih bizim için öldü.” Pek azımız dostluğun nihai bedelini ödemek zorunda kalırız ama İsa bunu kendi rızasıyla ödedi, “Hiç kimsede, insanın, dostları uğruna canını vermesinden daha büyük bir sevgi yoktur.” (Yuhanna 15:13). En büyük sevgi eylemi insanın yaşamını başka biri için vermesidir. Bu da, birinin kendi yaşamını başka biri için vermesinin, onun için yiyecek sağlaması, ona karşı iyi olması ya da dilenciyse ona birkaç kuruş para vermesinden daha büyük bir fedakarlık olduğunu gösterir. Kendini ölüm derecesinde feda etmek, sevginin en büyük ifadesidir. 

Kur’an’ı okuduğunuzda Allah’ın bu en büyük sevgi eylemini yerine getirdiğini görüp görmediğinizi sormaya gerek yok, öyle değil mi? Kuşkusuz, Tanrı ölemez ama bizim uğrumuza insanlığı giyinmeye karar verdiyse? Mümkün mü, mümkün değil mi? Bu insan bedeni, günahlarımızın cezasını ödemek için kurban edilse? Tanrı için zor olan herhangi bir şey var mıdır? Tanrı bunu yapsa, Tanrılığı azalır mı? Dünyada ve milyonlarca ışık yılı uzaklarda başka galaksilerde olanların Tanrısı olmaya devam etmez mi?  Arkadaşlarınızdan sık sık bu tür sorular işitmiyorsunuz, değil mi? Peki neden? İslam’da Allah bizleri ölümüne sevmemiştir. Fakat, Tanrı İncil’de farklı bir şey söylüyor. Şöyle diyor,

“Şöyle ki Tanrı, insanların suçlarını saymayarak dünyayı Mesih'te kendisiyle barıştırdı ve barıştırma sözünü bize emanet etti.”  (2. Korintliler 5:19)

Bir Çatışma

Bu barıştırma nasıl gerçekleşti? Neden gerçekleşmesi gerekti? Bu dizideki ilk yazıda sözünü ettiğim çatışmayı hatırlıyor musunuz? En azından bizim açımızdan bir çatışma gibi görünüyor. Tanrı bizi agape sevgisiyle sevdiği için Kendisi ve bizim aramızdaki bu ayrılığın var olmasına izin vermeye dayanamaz. Sevgisi yetkindir. Hiçbir zaman ılık olmaz. Ama insan adaletinden farklı olarak, Tanrı’nın adaleti de yetkindir. Yetkin bir adalete sahip Olan, günahın cezalandırılmadan kalmasına izin vermez. İzin verse, yetkin bir adalete sahip olamaz. Kusursuzluk doğasında vardır ve Tanrı, Tanrı olmayı bir kenara bırakmadan doğasına karşı gelemez. Dünyasal bir yargıç, yasayı çiğneyen birini görmemezlikten gelebilir- rüşvete göz yumabilir, çünkü suçlu ya eski bir tanıdığıdır ya da başka bir nedeni vardır. ‘Bugün buna göz yumacağım. İstediğim gibi yapabilirim’ diyebilir. Adil olmayan bir yargıç böyle düşünebilir; fakat yetkin adalet özelliğine sahip bir yargıç böyle düşünemez.