CENGİZ: Cengiz elini yumuşak bir şekilde Justin’in kolunun üzerine koydu ve şöyle dedi, “Tabii ki. Ama soruma cevap vermedin. Neden Kuran’dan alıntı yapıyorsun?”

JUSTIN: Kuran’ın tanıklığına dayanmasam da, senin dayandığını biliyorum. Sunacağım başka kanıtları kolay kolay kabul etmeyeceğin için kabul edeceğin kanıtlara başvurmam gerek. Tek söylediğim şu, Kutsal Kitap’ın Muhammed’in döneminden önce değiştirildiğini söylemen, Kuran’ın söylediğine aykırı. Sen söyle, hangisine inanalım?

CENGİZ: Tamam, ne demek istediğini anlıyorum. Ama asıl meseleyi henüz anladığını sanmıyorum. Kuran Kutsal Kitap’ın Hz. Muhammed’in döneminde değiştirilmemiş bir biçimde mevcut olduğunu söylemiyor.

Bu sıralarda her ikisi de, masalarının yanındaki masada oturan dört adamın aralarındaki konuşmayı dinlemek için büyük gayret içinde olduklarını fark ettiler. Bu Justin’den çok Cengiz’i ilgilendiren bir durumdu. Justin, Cengiz’in yüzündeki çizgilerin gerildiğini ve gözlerini kıstığını fark etti. “Gözümü onların üstünden ayırmayacağım” dedi.

JUSTIN: Her şeyi bildiğimi iddia etmiyorum. İngilizcede bir söz var, ‘Yoldaki dönemeç, dönmediğin sürece yolun sonu değildir.’ Yanlış söylüyorsam tabii ki beni düzelt. Kuran hakkında senin bildiğin her şeyi tabii ki bilmiyorum. Fakat bu durumda, ayetlerin anlama zaten açık.

Justin sırt çantasından kendi Kuran’ını yeniden çıkardı ve bu sefer masanın üzerinde bırakmaya karar verdi. “Bakabileceğimiz ayetlerden birkaç tanesi burada. Önce, biraz önce söylediğim ayete bakalım.

“Sana da, daha önceki kitabı doğrulamak ve onu korumak üzere hak olarak Kitab'ı (Kuran’ı) gönderdik.” Muhammed’in dönemindeki İncil zaten değiştirilmiş olsaydı, o zaman Kuran, İncil’i doğruladığını ve koruduğunu ileri sürmezdi. Amacının İncil’i düzeltmek olduğunu söylerdi. Bunu anlıyorsun değil mi?”

CENGİZ: Cengiz kafasını salladı. Bir an düşünceleri, üstesinden geldiği zor bir konuya gitti- sinir sistemlerinin dinamiği. Onu anlamak zordu! “Evet, anlaması zor değil,” diye cevap verdi.

JUSTIN: Bak, burada başka bir ayet var.

“Sana indirdiklerimizde herhangi bir şüpheye düşersen, senden önce kitap okuyanlara sor.” (Yunus 10:94). Burada da Kuran, Muhammed’in dönemindeki İncil’den, Tanrı’nın güvenilecek vahiyi olarak bahsediyor. Allah’ın şüpheye düşenlere, değiştirilmiş Kutsal Yazılar’dan danışmalarını tavsiye etmesi anlamsız olurdu! Muhammed’in dönemindeki İncil gerçekten güvenilirdi. Saftı. Elinde İncil’in gerçek bir nüshası olanlar başkalarına tavsiye verebilecek durumda sayılırlardı.

CENGİZ: Seninle buluşmadan önce İncil hakkında çok olumsuz bir görüşüm vardı. Okumaya başladığımda, Tanrı Sözü’nden çok bizim Hadislerimize benzediğini düşünmüştüm. Kafamı karıştırdı. Konuşmacılar ve yazarların çoğunluğu Tanrı değil, insan. Allah’ın İsa’ya verdiği kitap olamaz. Ben öyle düşündüm. Ama söylediğin gibi, İncil, İsa’ya verilen bir kitap değil, İsa hakkında vahiy edilmiş bir kitap. İsa’ya verilemezdi çünkü İsa’nın yaşamı aracılığıyla vaaz ettiği ve öğrettiği şeyler yaşadığı sırada tamamıyla yazılmamıştı. Ayrıca, senin de söylediğin gibi, İsa’nın yaşamının sonu dünyada yaptıklarının sonu değildi. İncil’in son cümlesinin sonuna nihai ‘nokta’yı koyma zamanı henüz gelmemişti. Şu ana kadar haklı mıyım?

JUSTIN: Haklısın. İsa dedi ki, “Ben kilisemi bu kayanın [İsa Kaya diyerek kendisinden bahsediyordu] üzerine kuracağım. Ölüler diyarının kapıları ona karşı direnemeyecek.” (Matta 16:18). İsa cennete döndüğü zaman gözeteceği işlerden söz ediyor. “Kuracağım” derken yüklemde gelecek zaman kipi kullanılıyor. İlk kilise- İsa’ya gerçekten inananların ilk kez yerel olarak bir araya gelmeleri- İsa’nın dirilişi ve göğe alınmasından sonra Yeruşalim’de toplandılar ama zulüm nedeniyle kısa bir süre içinde dağıldılar. İncil’de belirleyeceği ilkelere göre ilk kiliselerin (ve bugünkü kiliselerin) Pazar günleri toplanması Tanrı’nın arzusuydu. İlahi liderlik düzeni nasıl olmalı? Kilise içinde ne gibi roller olmalı? Toplanma amacı ne olmalı vs... 

İncil’i ilk okuduğunda kafanın karışmasına şaşırmadım çünkü İncil’in İsa VE kilisesi hakkında olduğunun farkında değildin. Cengiz, ‘kilise’ dediğimde, binadan değil, insanlardan bahsediyorum. İsa’nın ‘kilisesi’ (İsa’ya gerçekten inananlar topluluğu) genellikle Pazar günleri bir binada bir araya gelirler. Fakat bir inanlılar topluluğu bir bina satın alacak mali güce sahip değilse veya uygun bir yer kiralayamazsa o zaman başka bir yerde de bir araya gelmeleri mümkündür. Evlerde bir araya gelirler. Benim ülkemde, Pazar günleri spor salonlarını kiralayan okullarda toplandıklarını görebilirsiniz. Bu nedenle İsa’ya inananların ‘Kiliseye gidiyoruz’ değil, ‘Biz kiliseyiz’ demesi daha yerindedir. İlk kez böyle bir şey işitmiş olabilirsiniz ama benim memleketimde, İsa’ya gerçekten inanan yüz binlerce kişi Pazar sabahını ibadet için bir okulda geçirmektedir. Okul idaresi neden okullarının bir bölümünü Pazar günleri sorumlu ve güvenilir bir grup insana kiralamasın? Onlar için iyi bir gelir kaynağı.

CENGİZ: Çok ilginç! Kilisenin (senin söylediğin gibi İsa’ya gerçekten inanan kişiler) kiliseye gittiğini söyleyebilir miyiz? Mesela, bizim orada ‘Yeni Sevinç Kilisesi’ diye bir kilise var. ‘Kilise’, ‘Yeni Sevinç Kilisesi’ne mi gidiyor?