Katolikler bize Kutsal Kitap’ı verdiklerini ileri sürdüklerinde, İ.S. 390 yılında bir araya gelen kilise liderleri konsülünü kast ediyorlar. Katoliklik Hippo Konsülü’nde, Katolik Kilisesi’nin Kutsal Yazı olduğu ileri sürülen çeşitli kitapları bir araya getirdiğini iddia ediyorlar. Bu ‘Katolik’ liderler her bir kitabın erdemlerini ve iddialarını aktardılar ve konsül hangilerinin esinlendiğine ve hangilerinin esinlenmediğine karar verdi. ‘Katolik’ Kilisesi esinlenmiş bütün kitapları ve mektupları bir ciltte topladı ve bugün elimizdeki Kutsal Kitap budur. Bu şekilde ‘Katolik’ Kilisesi bize Kutsal Kitap’ı verdi diyorlar.   

Bu konudaki gerçek nedir? Yeni Antlaşma kitapları, şu anki biçimlerinde, birinci yüzyılın sonunda zaten mevcuttu. Katolik Kilisesi, tarih boyunca Kutsal Yazılar’ın tek koruyucusu ve gözeticisi olmadı. Onu koruyan Tanrı’ydı. 

Ayrıca, Katolikler’in tarih anlatımında birkaç hata var. İlk olarak, İ.S. 390 yılında Hippo Konsülü’nü düzenleyen kilisenin şu anda Katolik Kilisesi olarak bilinen kiliseyle aynı kilise olduğu kanıtlanamaz. Katolik Kilisesi’ni, İncil’de okuduğumuz Yeni Antlaşma kiliseleriyle eş görmek İncil’in öğretişini anlamamak demektir. Bugünkü Katolik Kilise’yi İ.S. 390’daki kiliseyle eş görmek de yanlıştır. Örneğin, İ.S. 390’daki kilisede, haç veya resimler yoktu çünkü, “Haçlardan ilk olarak altıncı yüzyılda söz ediliyor” ve “Kutsal resimlere aşırı saygı gösterme geleneği yavaş yavaş ve doğal olarak gelişmiştir.” (Katolik Ansiklopedisi, Cilt. VII, s. 667). Buna göre İ.S. 390’daki kilise, bugünkü Roma Katolik Kilisesi’nden tamamıyla farklı bir kiliseydi. 

Ayrıca, Hippo Konsülü’nde olanlarda, gözetmenler Kutsal Kitap’ın kitaplarını ilk kez ‘resmen’ cilt haline getirdiklerini söylemediler veya buna ilişkin en ufak bir ipucu bile vermediler. Ancak Trent Konsülü’nün (1545-1563) dördüncü toplantısında piskoposlar ve Katolik Kilisesi’nin yüksek rütbeli görevlileri, Kutsal Kitap’ta olması gerektiğini düşündükleri kitapları sınıflandırdılar ve bütün Katolikler için bunlara inancı zorunlu hale getirdiler. (Trent Konsülü’nün Kanon ve Kararları, s. 17-18).

Tanrı konsüllere kutsal kitapları seçme yetkisi vermedi, aynı şekilde, Tanrı insanların Kutsal Kitap’ın çeşitli kitaplarını, sadece konsüller nedeniyle veya konsüller sayesinde kabul etmelerini beklemiyor. İnsan, kilise konsüllerinin varlığından çok önce, hangi kitapların esinlenmiş olduğunu ayırt edebilmişti. İ.S. 390 yılında herhangi bir ilahi otoriteye sahip olmayan bir konsül, hangi kitapların esinlenmiş olduğunu belirleme hakkını sözde üzerine aldı. Katolikler şunu ileri sürmeyi severler, “Kutsal Kitap’ı sadece Katolik Kilisesi’nin yetkisine dayanarak kabul ederiz.” Peki ya, benim bu dizide işaret ettiğim gibi, Katolik Kilisesi’nin sahip olduğunu ileri sürdüğü yetkinin Kutsal Yazılar’ı temel almadığını keşfedersek? Ya, kökü Yeni Antlaşma’ya dayanmıyorsa?

Piskoposlar ve Papalar Birinci Yüzyıl Elçilerinin Yerlerini mi Aldılar?

İncil’i okuduğunuz zaman, Petrus ve diğer elçilerin, hizmetlerini devralan bazı kişiler olduğunu görürsünüz. Yeni Antlaşma kilisesinde liderlerin bu şekilde birbirinin yerine geçmesi bugün papaların üstlendiği görevin kurulmasıyla mı sonuçlanacaktı? Hayır, birinci yüzyıldaki elçilerin yerini alanlara, elçi değil, ihtiyar deniliyordu. Ayrıca, onlara hiçbir zaman papa denmedi! Yeni Antlaşma’nın liderlik konularındaki kişiler için gerekli gördüğü koşulları, hiçbir papa veya rahip yerine getiremez! Bunu bir düşünün. Tanrı’nın koyduğu koşullardan birisi, Petrus ve diğer elçilerin yerine geçecek olan kişilerin evli olması gerektiği idi. Ama yeni evli değil. İmanlılar topluluğunun bakımı kendilerine emanet edilmeden önce, ailelerine iyi bir şekilde bakabileceklerini göstermek zorundaydılar. “Evini iyi yönetmeli, çocuklarına söz dinletmeli, her yönden saygılı olmalarını sağlamalı.” (1.Timoteos 3:4)

Birçok Katolik, Roma hiyerarşisi konusunda Kutsal Kitap’tan kuvvetli bir desteğin var olduğunu, yanlışlıkla varsayarlar. Başka birçok kişi ise hiçbir zaman, neden, diye sormadan Katolik Kilisesi’nin yetkisini kabul etmişlerdir. Papa ve piskoposların güvenilirliklerini sorgulamayı akıllarından geçirmenin bile Tanrı’ya karşı sadakatsizlik olduğuna inanırlar. Ne var ki, dirilmiş İsa Mesih Efes’teki imanlıları özünde aynı şeyi yaptıkları için övdü. “Elçi olmadıkları halde kendilerini elçi diye tanıtanları sınadın ve onları yalancı buldun.” (Vahiy 2:2)

Yeni Antlaşma kitaplarının toplanması ve seçimi konusunda tek sorumlunun Katolik Kilisesi olduğu kanıtlanabilir mi? Gerçek şu; Katolik Kilisesi’nin İ.S. 390 yılında Hippo Konsülü’nde adım atmasından çok önce Yeni Antlaşma kitaplarının bir ciltte toplandığı ve imanlılar arasında dolaşmakta olduğu kanıtlanabilir. Aşağıdaki listede, ilk Hıristiyan yazarlarca, Kutsal Kitap’ın kitaplarının bazı katologlarının verilişine bakın.

İ.S. 326 -  İskenderiye piskoposu Atanasyus, Yeni Antlaşma’daki bütün kitapları sıralıyor.

İ.S. 315-386 - Yeruşalim piskoposu Kiril, Vahiy dışında Yeni Antlaşma’daki bütün kitapların bir listesini veriyor.

İ.S. 270 – Kendisine kilise tarihi Babası denilen, Sezariye piskoposu Osebyus, bütün kiliselerin yok edilmesini ve Kutsal Yazılar’ın yakılmasını emreden İmparator Diokletyan’un zulmünü anlatıyor. Yeni Antlaşma’daki bütün kitapları sıralıyor ve bunlar bugün İncil’de bulunan kitaplarla aynıdır. Bu kişi sonrasında Konstantinapolis’teki kiliselerde kullanılması için Konstantin tarafından Kutsal Kitap’ın elli nüshasını yazmak üzere görevlendirilmişti.

İ.S. 185-254 – İskenderiye’de doğmuş olan Origen, Eski ve Yeni Antlaşma’nın bütün kitaplarının adlarını veriyor.

İ.S. 165-220 – İskenderiyeli Klement Yeni Antlaşma’nın, Filimon, Yakup, 3. Petrus ve 3. Yuhanna dışındaki bütün kitaplarının adlarını veriyor. Buna ek olarak, Klement’in yapıtlarını elinde bulunduran Osebyus, Klement’in kanondaki bütün kitaplarla ilgili açıklamaları verdiğini ve bunlardan alıntılar yaptığını anlatır.  

İ.S. 160-240 – Origen ve Klement’in çağdaşı olan Tertulyan, 2. Petrus, Yakup ve 2. Yuhanna dışında bütün Yeni Antlaşma kitaplarından bahsediyor.

İ.S. 135-200 - Irenayus, Filimon, Yakup ve 3. Yuhanna dışında bütün Yeni Antlaşma kitaplarından alıntı yapmıştır.

İ.S. 100-147 – Şehit Justin, dört Müjde olmasından söz ediyor ve Pavlus’un mektuplarının bazılarından ve Vahiy’den alıntı yapıyor.