Acı Olan Taraf

“Ama sen sadece işin tatlı kısmını gördün. Şimdi acı olan tarafına bak,’ dedi Tanrı. Sonra melek insan tarihine bakmaya devam etti. Aman Tanrım! Adem ve Havva ve çocuklarını pis bir koku sardı. Melek dehşet içinde döndü ve Kayin kardeşi Habil’i öldürürken ‘Bu nedir?’ diye sordu. 

Yaratıcı tek bir söz söyledi, ‘Günah.’ Sonra şöyle ekledi, ‘Bencillik de diyebiliriz.’

Cüzam gibi günah da kirletir, bulaşır ve ölümle sonuçlanır. Melek, insanların yüzyıllar boyunca işledikleri günahları geçerken dili tutulmuş bir şekilde izlemeye devam etti. Bu kadar pislik hiç görmemişti. Çürümüş yürekler. Tutulmamış sözler. Unutulmuş bağlılıklar. Bu görkemli yaratığın çocuklarını kör bir şekilde yalnız labirentlerde dolaşırken izledi. 

“Seçimin sonucu bu mu?’ diye sordu melek.
‘Evet.’
‘Seni unutacaklar mı?’ diye sordu melek.
‘Evet.’
‘Seni reddedecekler mi?’ diye sordu melek.
‘Evet.’
‘Peki hiç geri dönecekler mi?’ diye sordu melek.
‘Bazıları, evet. Ama çoğu dönmeyecek.’
‘Peki dinlemelerini ne sağlayabilir?’ diye sordu melek.

Yaratıcı, zaman içinde ilerlemeye devam etti, ta ki bir ağacın yanında durana kadar. Melek de O’nu izledi. Bu, beşik olacak bir ağaçtı. O zaman bile çevresini saracak olan otların kokusunu alabiliyordu. İnsanlara dünyaya yapacağı ziyareti nasıl söyleyeceğini düşündü. “Söz, insan olup aramızda yaşadı.” (Yuhanna 1:14). Dünyadaki yaşamı bu kentte başlayacaktı. 

“Aynı yörede, sürülerinin yanında nöbet tutarak geceyi kırlarda geçiren çobanlar vardı.
Rab'bin bir meleği onlara göründü ve Rab'bin görkemi çevrelerini aydınlattı. Büyük bir korkuya kapıldılar. Melek onlara, "Korkmayın!" dedi. "Size, bütün halkı çok sevindirecek bir haber müjdeliyorum: Bugün size, Davut'un kentinde bir Kurtarıcı doğdu. Bu, Rab olan Mesih'tir. İşte size bir işaret: Kundağa sarılmış ve yemlikte yatan bir bebek bulacaksınız." Birdenbire meleğin yanında, göksel ordulardan oluşan büyük bir topluluk belirdi. Tanrı'yı överek,

"En yücelerde Tanrı'ya yücelik olsun,
Yeryüzünde O'nun hoşnut kaldığı insanlara
Esenlik olsun!" dediler.

Melekler yanlarından ayrılıp göğe çekildikten sonra çobanlar birbirlerine, "Haydi, Beytlehem'e gidelim, Rab'bin bize bildirdiği bu olayı görelim" dediler. Aceleyle gidip Meryem'le Yusuf'u ve yemlikte yatan bebeği buldular. Onları görünce, çocukla ilgili kendilerine anlatılanları bildirdiler. Bunu duyanların hepsi, çobanların söylediklerine şaşıp kaldılar. Meryem ise bütün bu sözleri derin derin düşünerek yüreğinde saklıyordu.”  (Luka 2:8-19)

Ne Büyük Bir Onur Olurdu! 

Melek gördüğü sahneleri tekrar tekrar gözünün önünden geçirdi, Yaratıcı’nın çobanlara duyuruyu yapmak için kendisini seçmesini umut ediyordu. Ne büyük bir onur olurdu! O olmasa da en azından doğumuna, beden almasına tanıklık edecek göksel koronun bir parçası olup olamayacağını merak etti. 

Peki o satır neydi? Onu ezberleyebilirdi ama ne anlama geliyordu? “Bugün size, Davut'un kentinde bir Kurtarıcı doğdu. Bu, Rab olan Mesih'tir.” Bir Kurtarıcı? Peygamberden daha üstün olan biri? Kim olabilir?

Gelecekte bir adım daha atarak Yaratıcı başka bir ağacın önünde durdu. Bu ağaç tek başına duruyordu. Gövdesi kalın, ahşabı çok güçlüydü. Belli bir nedenden ötürü bu şekilde yapmıştı. Yakında kesilecek, tıraşlanacak ve bir tepeye konulacaktı. Evet, Yeruşalim’in surlarının hemen dışında ölüm tepesine götürülecekti. Sonra da insanlığa bürünmüş yaratıcı bu ağaç üzerine asılacaktı. Henüz bürünmediği sırtın sert ağaca değdiğini hisseder gibi oldu. 

“Bu nedenle mi bu küçücük gezegene gideceksin?!!’ diye sordu melek.
‘Evet.’
‘Başka bir yol var mı?’
‘Başka bir yol yok.’

Meleklerin Tanrı’nın yolları karşısında büyülendiklerini biliyoruz, özellikle de sevgisini hiçbir vahyin anlatamayacağı şekilde gösterecek olan bu yol karşısında hayrete düşmüşlerdi. Meleklerin Tanrı hakkında sahip oldukları bilgileri bir dereceye kadar yaratılanlar gibi elde ettiklerini düşünmek mantıksız değildir. Yani, onlara da öğretmek gerekiyordu. Onlar her şeyi bilmiyorlar. Bir gerçek, ne meleklerin ne de insanların bir kerede öğrenebilecekleri bir şeydir. Bu gerçek Tanrı’nın, günahlarımızı sevgi giysisiyle örtmek için insanlığı giyinmiş olarak dünyaya gelmesiyle ilgilidir.

“Size bağışlanacak lütuftan söz etmiş olan peygamberler, bu kurtuluşla ilgili dikkatli incelemeler, araştırmalar yaptılar. İçlerinde olan Mesih Ruhu, Mesih'in çekeceği acılara ve bu acıların ardından gelecek yüceliklere tanıklık ettiğinde, Ruh'un hangi zamanı ya da nasıl bir dönemi belirttiğini araştırdılar. Şimdi size de bildirilen gerçeklerle kendilerine değil, size hizmet ettikleri onlara açıkça gösterildi. Bu gerçekleri gökten gönderilen Kutsal Ruh'un gücüyle size Müjde'yi iletenler bildirdi. Melekler bu gerçekleri yakından görmeye büyük özlem duyarlar.”  (1. Petrus 1:10-12)