Duygular: Kendimizi İsa’yı izlemeye, O’nu Rabbimiz ve Kurtarıcımız olarak kabul etmeye adadığımızda, o anda Tanrı’dan gelen sevgi, esenlik ve sevinç duygularıyla dolarız. Heyecanlanırız. Ama sonra başımıza kötü bir şey geldiğinde ya da grip olduğumuzda, başlangıçtaki o sevinci kaybederiz. İyi hisler ortadan kalktığında Tanrı’nın çocuğu olup olmadığımızı, İsa’yı gerçekten izleyip izlemediğimizi sorgularız. Kurtuluşumuz ve Tanrı’yla yeni bir ilişkiye sahip oluşumuzun duygularımıza dayanmadığını unutmayın. Kendimizi mutlu da üzgün de hissetsek, Tanrı bizi sevmektedir. Bugün nasıl hissettiğimizin İsa’nın ölümü ve dirilişiyle herhangi bir ilgisi yoktur. Kısacası, duygularımız güvenilir bir kılavuz değildir. İncil ise güvenilirdir. İsa da öyle. Fakat duygularımız, hava kadar bile güvenilir değildir.

Kendimizi bunalımda, üzgün ya da değersiz hissettiğimizde Tanrı bizi daha az seviyor anlamına mı gelir? Ya da İsa’nın bizim yerimize ölümü artık geçerli değil midir? Kesinlikle hayır. Tanrı’yla nerede durduğunuz konusunda duygularınıza hiçbir zaman güvenmeyin. Bu yaşamın temel kurallarından biridir. Bazen kendimizle ve çevremizle ilgili olarakta duygusal sorunlar yaşarız. Ancak gerçek değişmez. Biz varolduğumuz kişiyiz, çevremizle ilişki kurmaya devam ederiz, etmediğimizi düşündüğümüz zamanlarda bile bir yanımız oradadır. Tanrı’da durumlar ne olursa olsun hala aynı Tanrı’dır. Onunla ilgili öğrendiğiniz gerçeklere güvenin. Tanrı değişmez, bizimle ilgili fikri hep aynı kalacaktır. Sadece biz kendimize has bir süreçten geçeriz ama yolun sonu, hikayenin sonu bellidir. Kutsal Kitap bizleri kendi anlayışımıza güvenmek konusunda uyarıyor: “RAB'be güven bütün yüreğinle, kendi aklına bel bağlama. Yaptığın her işte RAB'bi an, O senin yolunu düze çıkarır.” (Süleyman’ın Özdeyişler 3:5-6, Eski Antlaşma). Nitekim, felaketle sonuçlanabilir! “Öyle yol var ki, insana düz gibi görünür, ama sonu ölümdür.” (Süleyman’ın Özdeyişler 14:12, Eski Antlaşma)

Kuşkular: İsa’ya iman etmekle ilgili olarak kişisel kararınızı verdiğinizde, iman ikrarınızla ilgili kuşku bombardımanına uğramış olabilirsiniz. Tanrı’nın hayatınızda gerçekten mucizevi bir şey yapıp yapmadığını sorgulayabilirsiniz. İmanla kurtulduğumuzu ve imanla yaşadığımızı unutmayın. Kuşku, ancak imanın tatile çıkmasına izin verdiğiniz durumda ortaya çıkabilir. “İman yoluyla, lütufla kurtuldunuz. Bu sizin başarınız değil, Tanrı'nın armağanıdır. Kimsenin övünmemesi için iyi işlerin ödülü değildir.” (Efesliler 2:8-9, İncil). İncil okuyarak her gün imanınızı güçlendirin. “Demek ki iman, haberi duymakla, duymak da Mesih'le ilgili sözün yayılmasıyla olur.” (Romalılar 10:17, İncil). “Sözün adımlarım için çıra, yolum için ışıktır.” (Mezmur 119:105, Eski Antlaşma)

Hepimiz olmasa da, çoğumuzun zaman zaman kuşkusu olmuştur. Tanrı’nın varlığından, gücünden ve biz insanlara olan sevgisinden, ilgisinden kuşku duyabiliriz. Aslında bizi iman etmeye yönelten ilk adımlar da “acaba” sorularıyla başlamadı mı? Kuşku, Tanrı’ya yönelttiği ve Tanrı’nın karakterine, vaatlerine ters düşmediği sürece kişiyi doğruya bile yöneltebilir. Ancak Mesih imanlısı olduğumuz ilk dönemlerde, ilk andaki o sevinç ve coşku hali geçtiğinde akıllara bir takım, “acaba yanıldım mı” soruları düşer. Bazen de dualarımız hiç cevaplanmıyormuş gibi gelir. Ben de kuşkuya düştüğüm bazı zamanlarda dualarımın yanıtlanmadan geri döndüğünü ve İncil okuma zamanlarımın ürün vermediğini hissederdim. Ne var ki, her seferinde bu hislerin yanlış olduğunu gördüm. Tanrı oradadır ve biz hissetmesek de bizi sevmeye devam etmektedir.

Kuşkudan utanılmaz. Tanrı kuşkularımız olduğunu bilir. Tanrı kuşkularımızı kabul edecek kadar büyük ve anlayışlıdır. Karakterini ve yeterliliğini bizlere göstermenin bir yolunu bulacaktır. "Rabbimiz İsa Mesih'in sizi sonsuz yaşama kavuşturacak olan merhametini beklerken kendinizi Tanrı'nın sevgisinde koruyun. Kimi kararsızlara merhamet edin." (Yahuda 1: 21-22, İncil)

Daha önce aktardığım bir bölüme bakalım:

“Tanıklık da şudur: Tanrı bize sonsuz yaşam verdi, bu yaşam O'nun Oğlu'ndadır. Kendisinde Tanrı Oğlu bulunanda yaşam vardır, kendisinde Tanrı Oğlu bulunmayanda yaşam yoktur. Tanrı Oğlu'nun adına iman eden sizlere, sonsuz yaşama sahip olduğunuzu bilesiniz diye bunları yazdım.” (1. Yuhanna 5:11-13, İncil)

Sonsuz yaşamı veren kimdir?
Sonsuz yaşam nerede bulunur?
Sonsuz yaşam kimde vardır?
Kimde sonsuz yaşam bulunmaz?
Kutsal Yazılar’da size sonsuz yaşam güvencesi veren bir şey yazılmış mıdır? Öyleyse nedir? Ve nerede bulunur?              
Bu ayetlerde bulunur, değil mi?!

Daha önce söylediğim gibi, Kutsal Kitap’a ‘sonsuz yaşamdan’ söz edildiğini gördüğünüzde, bu ifade cennette sonsuza dek sürecek yaşamı kast etmektedir. ‘Sonsuz ölümün’ tam tersidir. Bu Tanrı’dan sonsuza dek ayrı düşmek olacaktır. İnsanların cehennemde yaşayacağı yaşam işte böyle bir şeydir. ‘Sonsuz yaşamınız’ varsa, Tanrı’yla sonsuza dek sürecek bir yaşama sahipsiniz demektir. Şu an sahip olduğunuz bir şeydir. Bir yere kadar şu anda bunu yaşamaya başlarsınız, cennete götürüldüğünüz zaman ise doluluğunu yaşarsınız.

Bunu söylemek istiyorum, çünkü ölümden sonra yaşama ve insanların sonsuza dek bir yerlerde - cennet ya da cehennem - yaşayacağına inandığınızı biliyorum. Herkesin sonsuz yaşamı var mıdır? Hayır, Kutsal Kitap’ta Tanrı’nın açıkladığına göre yoktur. Örneğin, İsa şöyle dedi: “Bunlar sonsuz azaba, doğrular ise sonsuz yaşama gidecekler.” (Matta 25:46, İncil). Cehennemdekilerin cezası cennettekilerin sevinci kadar sürecek; fakat cehennemdeki yaşamı ‘sonsuz yaşam’ olarak tanımlayamayız. Onlar için ‘sonsuz ölüm’ olacaktır. Yani, Tanrı'dan sonsuza dek ayrı kalırlar.